De representant loopt door de ruimte, ze kan haar plekje niet vinden. Ja.. rusteloos he. Ze kijkt naar de grond waar de begeleidster gelijk op hapt.. ze kiest een representant uit die op de grond moet gaan liggen.. die is dood. Wanneer zou de vloer voor t laatst gedweild zijn?

De onrust in mijn lijf neemt alleen maar toe. Ze vraagt me op te staan en een plekje te zoeken. Ik ga naast mijn vader staan.. mijn moeder is immers dood. Ze vraagt waarom.. "Omdat ik voor hem zorg." Ze vraagt verder niets over mijn moeder..

Hoe doen die mensen dit.. zo staren zonder in lachen uit te barsten? Ik voel me een soort schoolkind die d'r giebel probeert in te houden. Ik kijk maar een beetje achteloos tussen ze door om zo te pogen mezelf te beheersen.. Wat gaan we eigenlijk eten vanavond, heb ik vanmorgen helemaal niet  ...