“Als ik diep inadem doet t hier pijn.” m’n lief kijkt naar de plek die ik aanwijs. “Ik zou me niet te druk maken” zegt ie.. “Waarschijnlijk spierpijn ofzo.”
Spierpijn.. schiet het door mn hoofd.. SPIERPIJN?!! Mn lief realiseert zich gelijk wat hij zegt. “Spierpijn?! Mijn moeder had spierpijn.. en 3 weken later zat ze in een urn!!” De tranen schieten weer in m’n ogen.. fijn.. ik ga dus dood.

Een hypochonder is geboren. Ik ben de laatste 3 maanden minstens 4x terminaal ziek geweest. Het is steeds kortdurend, gelukkig, maar heftig is het wel. Ik heb er vertrouwen in dat het met het tikken van de tijd wel af zal nemen maar nu is het allemaal nog zo niet te bevatten vers. Mijn hoofd weet heel veel maar er zijn van die momenten dat ik even helemaal niets meer weet… dat ik alleen nog maar voel.. verdriet.. woede… angst..

Onverklaarbare pijn

Met mn neus zat ik er bovenop maar ook ik zag het niet, ik kan het de huisarts dan ook niet kwalijk nemen dat ook zij het niet zag. Moeders had pijn, in d’r schouder, bij d’r schouderblad, d’r ruggengraat, het wisselde een beetje. Hart en longen klonken goed, conclusie, spierpijn. De fysiotherapeut werd er bij geroepen, mijn moeder was het er niet mee eens. Ze betaalde zo veel aan verzekering maar voor fysio was ze niet verzekerd dus moest ze het zelf betalen. Maar ze had pijn, dus vooruit, laat maar komen. “Ja.. spierpijn”… “Maar waarvan dan?” vroeg ik? “Van t puzzelen?! Ze doet verder niets!”
Uit de krochten van mijn zolder heb ik een massageapparaat tevoorschijn getoverd, advies van de fyiso, elke dag los masseren met apparaat en/of handen. Terwijl ik mijn handen op mijn moeder haar rug zet realiseer ik me hoe fragiel ze eigenlijk van achter is. Was ze altijd al zo smal? Mijn moeder is best stevig, en dat was ze nog… maar haar rug was ineens zo fragiel… het viel me op.

De pijn nam niet alleen toe, het zat ook ineens aan de voorkant. Dus zette ik mn moeder in de auto om haar bij de huisartsenpraktijk opnieuw te laten onderzoeken, er werd wederom niets gevonden. De dag er op, donderdag 15 april, zaten we met een geleende rolstoel in het ziekenhuis voor foto’s en bloed prikken.

Geef mij maar een spuitje

Vrijdag 16 april.
Brood, tomaten, koffie.. het was eigenlijk elke week hetzelfde, op de speciale aanbiedingen en acties na. Voor tienen hoefde ik me nooit te melden, dan waren mijn ouders nog niet aan de dag begonnen, dus rond half 11 kwam ik met de gevulde boodschappentas binnen. Terwijl ik de boodschappen opruimde zat mijn moeder op haar plekje aan tafel, Voorover gebogen in badjas, zoals altijd. Ik benoemde alles wat ik opruimde en gaf haar het bonnetje. Dat bonnetje was belangrijk, niet dat ze me niet vertrouwde maar ze hield graag alles tot aan elke cent bij. Mijn moeder haar boekhouding was op en top in orde.

Het bonnetje lag voor haar maar ze had er nauwelijks oog voor. “Ik kan niet meer meis”.. Ze staarde voor zich uit. “Geef mij maar een spuitje.. ik kan echt niet meer..”
Ik stond stil in de keuken, met nog een pak koek in m’n handen keek ik naar haar en ik voelde een enorme onrust door mijn lijf gieren. Het overviel me zo, ik werd er zenuwachtig van. Iets in mij wist het.. je raakt je moeder kwijt.

Wat wil je dan

De huisarts had een vrije dag, haar vervanger vroeg me wat ik verwachtte.. “Wat wil je dan?”..
Wat ik wil.. wat ik wil is weten waarom mijn moeder dood wil! Wat ik wil is naar het ziekenhuis en gedegen onderzoek! Ik was vastbesloten vandaag nog een antwoord te krijgen en de arts had dat na mijn relaas aan de telefoon ook wel door.. “Ik bel je zo terug”. zei hij..

Om 13.30u meldden we ons op de SEH van Ter Gooi Hilversum, omdat mijn moeder haar pijnklachten inmiddels ook in de borststreek zaten mochten we vanwege Covid niet naar binnen. We moesten buiten in een keet wachten echter kreeg ik haar met rolstoel en al met geen mogelijkheid omhoog in de keet. Ze was te zwak om te lopen en dus zaten we buiten, in het zonnetje, naast elkaar…

Tot de zon zich nauwelijks nog liet zien. Daar zat ze dan, kou te kleumen, pijn te lijden in een rolstoel voor een keet op het ziekenhuis terrein naast de ingang van de eerste hulp. Dit kan echt niet zei ik bij de balie… ze voelt zich al zo ellendig en jullie laten haar daar zo letterlijk in de kou zitten!
Voor de tweede keer die dag moest ik stampij maken om gehoord te worden.. mijn hart brak.. ziet nou niemand hoe ziek ze is?!
We mochten binnen zitten, helemaal achterin de gang van de SEH, maar de kamer niet af. Ik mocht niet eens van het toilet gebruik maken.. want ja.. moeder had klachten in de borststreek, dat kan Covid zijn en dan kan ik als begeleider het ook hebben. Voor moeder werd er een po stoel de kamer ingereden en ik moest t maar uitzoeken..

Zeven uur

Die dag, die vrijdag 16 april, die gaat de boeken in als een traumatische dag. 7 lange uren heb ik op een stoeltje naast haar gezeten. 7 lange uren heeft ze naast me pijn zitten lijden. 7 lange uren zat ze in haar rolstoel, liggen was vanwege d’r pijn al tijden geen optie meer. Mijn moeder sliep ook thuis in haar sta op stoel. 7 lange uren met bij elkaar misschien een uurtje aan onderzoeken. 7 lange uren gingen voorbij zonder dat we ook maar een kopje thee of boterhammetje kregen, ook niet nadat we er om vroegen. 7 lange lange uren. En toen om 21.30u.. toen kwam er een arts.. en nog eentje.. en een verpleegkundige. De deur van het hok wat ik inmiddels veel te goed kende ging dicht. Dit is dus zo’n slecht nieuws gesprek zei mijn hoofd.. ik haalde diep adem en hoorde ze aan….

Lees verder.. HOESTDRANK