17 april
“Wat wil je eigenlijk op je kaart mam?
“Goh. Ik weet niet… een foto?.. Pak het foto doosje even..”
Ik pak een doosje vol met foto’s. We spitten er samen doorheen maar dé foto vinden we niet.
“Wil je echt een foto mam? We zouden ook een plaatje kunnen doen.”
“Nou ik wil geen bloem ofzo hoor.. daar heb ik niks mee.”
“Maar wel met kaarten.. we kunnen speelkaarten doen!!”
“Speelkaarten.. ja.. dat vind ik leuk!”
“En dan zet ik er bij.. Uitgespeeld..”
Moeders knikt instemmend.. “Ja.. Uitgespeeld.. da’s een mooie..”

Een kloppend hart

3 mei, einde van de middag.
Van de drukkerij krijg ik een proefdruk in de mail en ze hebben gedaan wat ik wilde. Ik lees de tekst aan de binnenkant van de kaart, meerdere malen check ik elk woord en elke letter. Bovenin zie ik de gevraagde naald en draad. De voorkant is mooi hoogglans zwart met de tekst ‘Uitgespeeld..’, 4 azen waarvan de hartenaas voorop en haar naam. Prachtig.. ware het niet dat het hart in de hartenaas ondersteboven staat!!
Ik mail terug dat het hart ondersteboven staat en geef een een kleine aanpassing in de tekst door. Niet veel later krijg ik een nieuwe proefdruk in de mail, alles klopte.. ook het hart.

Niet thuis

4 mei, einde van de middag.
Wat kan wachten toch lang duren zeg. Vanmiddag worden de kaarten geleverd en al ijsberend sta ik op wacht.

Mijn telefoon gaat en na een kort gesprek hang ik op om te ontdekken dat ik net in die paar minuutjes een oproep gemist heb. Een onbekend 06 nummer, het piepje van mijn voice mail gaat. Ik luister mijn voicemail af. Een oude mannenstem gaat tekeer, hij zegt dat ik niet thuis ben, dat hij heeft staan bellen en op de deur en op het raam heeft staan bonken. Hij is duidelijk not amused dat ik niet open doe. Ik ben perplex. “Ik kom de rouwpost brengen en U bent niet thuis!” schreeuwt de man hard in mijn voicemail!

Trillend en overstuur bel ik het 06 nummer terug, “Ik ben gewoon thuis! Ik sta in de keuken te wachten op de kaarten.. Ik ben er gewoon!!” maar hij weet zeker dat ik er niet ben. “Waar staat u dan?” vraag ik hem. Hij noemt mijn straatnaam gevolgd door nummer 1… “Nummer 1?! Ik woon op 14!”

Ik heb de doos met kaarten in handen.. bovenop ligt een kaart opengevouwen waarop duidelijk mijn adres vermeld staat. Maargoed… ik heb ze.
Ik haal de kaarten uit de doos, zware kaarten, mooie kaarten, absoluut geen standaard rouwkaart. Ze glimmen, echt prachtig.. ware het niet dat het hart ondersteboven staat..

Weer niet thuis

Door mijn lijf giert de paniek.. de kaart is niet goed, de kaart is niet goed!! Met tranen in mijn ogen bel ik de drukkerij en de dame aan de andere kant van de lijn weet me gerust te stellen. Ze gaan de kaarten opnieuw met spoed drukken en laten leveren. De koerier die ze komt leveren zal buiten wachten tot we alle kaarten in de enveloppen hebben gedaan. Vervolgens zal hij ze gelijk mee nemen naar een post locatie waar om 22u de post nog wordt opgehaald. Zo gaan ze nog mee met de post van vandaag en worden ze woensdag nog bij de mensen bezorgd. Precies op tijd, want de kaarten moeten er zijn voor de advertentie donderdag in de krant staat.

Wat kan wachten toch lang duren zeg. Vanavond worden de kaarten geleverd en al ijsberend sta ik op wacht.

Mijn telefoon gaat, een oude vrouwenstem zegt dat ik niet thuis ben. Ze staan voor de deur, ze bellen aan, ze bonken op de deur en ze kloppen op het raam maar ik doe niet open.

Sommige momenten in het leven zijn nauwelijks te bevatten.. dit is er 1 van.

Trillend sta ik weer met een doos rouwkaarten in mijn handen. Bovenop de doos ligt een open gevouwen kaart.. waarop duidelijk mijn adres vermeld staat…..

De rouw enveloppen

De ‘koerier’ blijkt dus een oud echtpaar te zijn. Seniel ook als je t mij vraagt want wie staat er nou tot 2x toe voor het verkeerde huis. En dat terwijl het adres voor je neus ligt!

Zij wachten buiten bij de auto. Binnen maken we de doos open, de rouwkaarten zijn werkelijk prachtig. En het hart klopt.
Nadat alle kaarten in de enveloppen zitten loop ik naar buiten, de oude vrouw loopt me tegemoet. De kaarten wil ik aan haar overhandigen maar ze weigert ze aan te nemen.

“Ze moeten in een rouw envelop!”
“In een wat?!”
“Een rouw envelop, daar heb je er twee van gekregen, daar moet je ze in doen. Zo kan ik er niets mee.”
“Ik heb geen rouw enveloppen.”
“Jawel, die heb je er bij gekregen!”
“Die heb ik er niet bij gekregen!”
“Die heb je er wel bij gekregen, in het papieren Dela tasje zaten ook twee rouw enveloppen!”
Ik weet vrij zeker dat ze er niet in zaten maar check toch nog een keer het papieren Dela tasje.
“Nee, ik heb geen rouw enveloppen gekregen, in het papieren Dela tasje zaten alleen de postzegels..”

De auto van het echtpaar staat ietsjes verderop. De oude man staat naast de auto en hoort ons discussiëren. Hij trekt een achterportier open, ik zie hem bukken… “Oh” roept hij… “We hebben toevallig nog 2 rouw enveloppen op de achterbank liggen”.

Toevallig.

Ik krijg de twee rouw enveloppen in mijn handen gedrukt. De rouwkaarten verdeel ik over de twee enveloppen en geef deze dan terug aan de oude vrouw.

..op hoop van zegen..

Lees verder.. AFSCHEID