Juni/juli

Mama was georganiseerd. Ze had altijd alles onder controle. Ze wist exact waar wat te vinden in huis en had altijd meer dan genoeg voorraad van werkelijk alles wat je misschien wel eens een keer nodig zou kunnen hebben.
Mama haar administratie was tiptop in orde, elke cent wat er in of uitging werd genoteerd. Ik geloof niet dat er ooit een herinnering op haar deurmat is gevallen. Mama wist waar ze lid van was, wat ze besteld had en wat ze weggegeven had.

Ik trek de avond voor een kinderverjaardag meerdere kasten overhoop om te zoeken naar het verstopte cadeautje. Heb geen flauw idee wat mijn vaste lasten zijn per maand en denk met regelmaat bij t laatste vel.. shit!
Ik ben jaren ongewenst lid geweest van een jonge gezinnen pas en om een of andere reden de thuiszorg.. ik geloof dat ik van die laatste nog steeds lid ben trouwens. Morgen zeg ik het op.
Bij een ‘we staan vanmiddag aan de deur’ melding sta ik mezelf wel eens af te vragen, hoezo?.. en ik complimenteer iemand rustig met een leuk armbandje dat ik zelf 3 jaar geleden cadeau heb gedaan.

Ik kan ook, terwijl het duidelijk op een briefje genoteerd staat, het verkeerde liedje op je uitvaart laten draaien.

Chaos in mijn hoofd

Mijn hoofd is druk en chaotisch. Ik heb mezelf dan ook aangeleerd om op te ruimen. Zeker na de komst van 3 kinderen is dat mijn redding. Hoe minder spullen, hoe minder prikkels, des te beter ik functioneer. Ik moet bomen kappen om het bos te kunnen zien. Niet dat mijn huis nou zo opgeruimd en leeg is, maar wel in vergelijking met die van mijn ouders.

Buiten t feit dat mijn oude paps niet veel meer ziet heeft hij nooit dingen hoeven regelen. Dat deed mama immers met verve! Nu heb ik dus naast mijn eigen huishouden ook die van hem er bij gekregen. Maar.. nu deze taak op mijn schouders rust.. moet er gekapt gaan worden! En dat doet pijn.

Het voelt verkeerd

Het voelt verkeerd.. alsof ik achter haar rug om van alles weggooi. Dingen die zij belangrijk genoeg vond om te bewaren gooi ik zomaar weg.

Pap moet er ook aan wennen. Hoewel hij zelf ook dolgraag wil dat ik opruim schrikt ie soms van hoe makkelijk ik weg gooi.
Hij wil minder confrontatie. Mama’s jas aan de kapstok, haar schoenen in t rek, haar spulletjes op tafel, haar kamer vol naaispullen. Het mag echt weg, graag zelfs. Maar als je 52 jaar met iemand hebt gewoond die alles bewaarde is het inderdaad even wennen als iemand rigoureus opruimt. Ik begrijp het.

Het is ok dat ik dit doe

Als een soort mantra herhaal ik steeds in mijn hoofd, het is ok dat ik dit doe.. het is ok dat ik dit doe.. het is echt ok dat ik dit doe.

Het is geen taakje dat in een paar dagen gedaan is. Het is namelijk echt.. heel.. veel. En dus ben ik meerdere malen per week bezig om kliko na kliko te vullen en om meerdere ritjes naar het afvalstation te maken.

Haar kleding heb ik in een kledingcontainer gegooid, 16 zakken vol. Dat was misschien wel het heftigste om te doen. Op een vrijdagmiddag ben ik haar kast leeg gaan halen, mijn middelste schatje kwam mij daar bij helpen. Samen hebben we 16 vuilniszakken gevuld. Zestien, goeie genade, dat is echt heel heel veel kleding!

Ik was zo blij dat mijn meisje bij me was, de aanwezigheid van mijn 12 jarige hield me op de been. Als zij er niet bij was geweest had ik waarschijnlijk hysterisch huilend gevouwen tussen mama’s vestjes in de kast gezeten.

Mijn meisje en ik hebben de Swift volgepropt met de zakken kleding! Ze zat zelfs op de voorstoel nog met een zak tussen haar benen en een zak op schoot. Gelukkig hoefden we niet ver, de kledingcontainers stonden 200 meter verder.

Mama’s heiligdom

Mama’s naaikamer was haar heilig. Maar naast heilig was ie ook erg vol. Zo vol dat ik echt nauwelijks wist waar te beginnen. Overal stond, lag en hing iets. Ik heb een vuilniszak gepakt en ben maar gewoon begonnen deze te vullen. Bakjes, doosjes, potjes, lades, deurtjes, alles ging open. Ik zou in geen 1000 jaar uit kunnen leggen wat ik allemaal tegen ben gekomen. Gelukkig waren er ook vele bruikbare spullen en hebben pap en ik hier 3 dames erg blij mee kunnen maken!

De mappen met administratie vlieg ik door en ik weet 15 volle mappen terug te brengen naar 1 halfvolle.
De voorraadkast staat ook echt zo bom en bomvol dat ik nauwelijks kan geloven dat mama zelf echt nog wist wat er allemaal in stond. Ik sta soms van mezelf te kijken hoe goed ik bezig ben! Weg, weg, weg, kan allemaal weg!

Uren en uren hang ik aan de telefoon met de meest uiteenlopende instanties, ik zorg dat ik digitaal kan bankieren met pap’s bankrekening en vul zijn vriezer met bakjes eten.

Ik draai overuren. Ik draai ze met liefde.. maar ik voel ze wel. ‘s Avonds ben ik uitgeteld van alle emoties en kan ik alleen nog maar huilen. Wat is dit zwaar om te doen.
Langzaam aan begint het iets overzichtelijker te worden en naast al het verdriet voel ik daarin ook rust.
Mijn gevoel vindt het opruimen vreselijk, maar mijn verstand weet dat het niet anders kan.
Mama heeft toch ook helemaal niets meer aan haar aardse spullen..

En met die wetenschap kruip ik op de bank, zet ik Friends voor de zoveelste keer aan en duik ik nog iets dieper weg in mama’s vestje.

Lees verder.. ZOEKENDE