Het zal de derde of vierde sessie zijn geweest dat ik halverwege gewoon niet meer kon. Tranen van verdriet, boosheid, angst.. alles. Ik raakte volledig over mijn toeren, ik wilde het niet meer aanhoren. Ik stond op en ben zonder om te kijken weggerend. De groep bleef perplex achter.
Er rende een hulpverlener achter me aan, maar het was zinloos. Ik was overstuur en niet meer tot rede vatbaar. Weg, ik wilde alleen maar weg. Weg van deze vrouwen, weg van deze verhalen!