7. Zaterdag
Er zijn vaker momenten in mijn leven geweest die wel een achtbaan leken maar deze afgelopen 2 weken spannen de kroon. Zo veel strijd, zo veel verdriet, zorgen, onzekerheden en geregel. Maar ook zo veel mooie momenten. Als je weet dat iemand op korte termijn zal sterven dan krijg je de kans om afscheid te nemen. Ik heb alles uitgesproken wat ik wilde, ik heb haar kunnen bedanken voor mijn jeugd waarin ik altijd goed te eten kreeg, elk jaar op vakantie ging en altijd schone en hele kleding aan mijn lijf had.
En keer op keer weer heb ik haar ook kunnen beloven dat ik goed voor papa zal zorgen. Want dat was haar grootste zorg, ze kon er van over haar toeren raken, want hoe moest papa het nou alleen redden.
Maar hij is niet alleen mam.. ik zal voor papa zorgen…
Het kastje en de muur
1 mei.
Mijn lief had plannen en ik zei hem die gewoon door te laten gaan. Vandaag komt het hoog/laag bed maar dat zal vast wel goed komen.
Ik bel de thuiszorg voor hulp bij de verhuizing van mama van stoel naar bed, maar zij kunnen me niet verder helpen. Ik word geadviseerd om de huisartsenpost te bellen. Ik bel de huisartsenpost voor hulp bij de verhuizing van mama van stoel naar bed, maar zij kunnen me niet verder helpen. Ik word geadviseerd om de thuiszorg te bellen….
De dag is nauwelijks begonnen en ik voel me nu al zo moedeloos. Hoe dan mensen.. kom op!!
Terwijl ik de onmacht en wanhoop weer voel toenemen gaat de wereld volledig aan mama voorbij. Ze zit in haar stoel voor zich uit te staren. Naast haar benen is nu ook haar rechterarm uitgevallen en werkt haar linkerarm nog maar minimaal en ongecontroleerd. Ze is verward en suf en merkt gelukkig niets van mijn zorgen om de verhuizing naar het bed.
Ik bel weer met de thuiszorg. “Ik weet echt niet wat ik moet doen..” zegt ze..”Ken je niet een paar sterke mannen?”
In mijn hoofd schieten namen voorbij maar ik besluit eerst de huisarstenpost weer te bellen. Geëmotioneerd leg ik de situatie opnieuw uit, ik wil een morfinepomp, ik wil een terminaalverklaring, ik wil hulp om mama in haar bed te krijgen, ik kan niet meer.. help me alsjeblieft!!
De telefoniste gaat weer overleggen, ze treft nu een arts die vandaag wel even langs wil komen om de situatie te bekijken.. hallelujah!
Verhuist
Mijn nichtje van 20 is geboren om te zorgen, ze komt vandaag naar Huizen om mij te helpen. We brengen een tweezitsbank naar een slaapkamer en maken zo plek in de woonkamer voor het bed. Kort daarna staat er een jongeman voor de deur met een hoog/laag bed. Kundig zet hij het bed voor het raam in elkaar.
Vriendin Sarah belt, “Kan ik iets voor je doen?” Ik leg mijn verhuisprobleem voor. “Ik kom er aan.” zegt ze.
We staan met z’n allen in de woonkamer, mijn nichtje, mijn vriendin, mijn vader, de ambulance chauffeur, de arts en ik. Mama zit in haar sta op stoel.. het is druk om haar heen maar dat komt bij haar niet meer binnen. De chauffeur geeft aan dat hoewel hij er misschien stoer en sterk uit ziet hij niet van plan is te tillen.
Ineens besluit hij toch om zijn hand over zijn hart te halen en voor 1x een uitzondering te maken. We zetten het bed zo dicht mogelijk tegen de stoel aan, hij grijpt mama stevig vast en weet haar met 1 soepele beweging op het bed te zetten. Met zn allen fatsoeneren we haar, rugleuning omhoog en kussens waar nodig. Het bed wordt terug voor het raam geschoven.
“Zit je goed mam?” ze kijkt me wazig aan.. “Ja goed hoor..”..
Morfine
De arts besluit zonder enige twijfel om een terminaal verklaring af te geven en ook wil ze wel over stappen op morfine. Ik kan bij de dienstapotheek morfine pleisters ophalen. Echter duurt het 24u voordat die zijn werk doet dus moet ze vandaag en morgenochtend nog de oxycodon. Papa hoort het woord oxycodon en ook hij kan inmiddels niets meer.. de wanhoop en het geëmmer met die pillen de afgelopen twee weken breken ook hem op. Mijn nichtje neemt hem mee naar buiten, “Kom opa.. even een sigaretje roken..”
Ik bel de thuiszorg met het nieuws van de terminaalverklaring. Morgen rond 12 uur komt Marijke. En die zal een aantal dagen én nachten blijven. Ik kan het nauwelijks geloven. Hulp is onderweg!
Terwijl mijn nichtje en ik de morfine pleisters en nog wat boodschapjes gaan halen, zorgt Sarah voor mama en kan mijn vader even in zijn kamer bijkomen voor de tv.
Die avond geeft mijn nichtje nog een oxycodon aan oma. Mijn wekker zet ik op 6.15u, voor de allerlaatste pil.
Lees verder.. ZONDAG
