Goh ik zit zo in tweestrijd met mezelf. Ik wil namelijk iets zeggen, al dagen.. nee.. al jaren! En ik zeg ook dingen, maar altijd met een omweg.
Het zal velen vast niet verbazen dat ik al die jaren Red my lips niet geheel zonder persoonlijke reden doe. 1 van de redenen waarom ik mijn persoonlijk verhaal niet ‘hardop’ op internet heb uitgesproken is omdat ik niet goed weet hoe ik op reacties moet reageren. Ik wil noch zielig, noch moedig gevonden worden. Het is gebeurd, het hoort bij mij.

De reden waarom ik het nu wel (heel beknopt) vertel is om aan te geven hoe verrekte lastig het is om stappen te ondernemen. Het is geen kwestie van, even naar de politie gaan, formuliertje invullen en klaar. Verre van. Ik weet er helaas veel te veel vanaf.

Bezoek van een oude bekende

Op 17 juni 2001 kreeg ik bezoek van een oude bekende. Ik liet hem binnen, binnen in mijn leven, binnen in mijn tot dan toe veilige thuis.
Op 30 juli 2001 heb ik aangifte gedaan van verkrachting. De aangifte heb ik gedaan omdat ik mijn leven toen toch al opgegeven had, ik had werkelijk niets meer te verliezen. Ik denk niet dat ik de moed zou hebben gehad om het te doen als dat niet zo was.

De weg naar de aangifte was lastig, ik trof pas bij de derde poging medewerking van de politie. De eerste keer dat ik op het politiebureau om hulp vroeg werd ik weggestuurd, er was niemand om mij te woord te staan. Dit was vrijwel gelijk nadat het gebeurd was. Daarna besloot ik maar te doen alsof er niets gebeurd was. Dat lukte tot de dader een paar weken later terug kwam voor een tweede poging.
Hij gaf vantevoren dreigend aan dat hij er aan kwam. Toen wist ik inmiddels waar hij toe in staat was en heb ik in paniek 112 gebeld.

Ik woonde op de tweede verdieping van een appartementencomplex en wat er zich beneden bij de algemene voordeur exact heeft afgespeeld weet ik niet. Wel dat hij er eerder was dan de politie, en bij het zien van de politie gevlucht en vervolgens staande gehouden is.

Schaamte, schuldgevoelens, angst

In de ochtend van 30 juli probeerde ik aangifte te doen, ik trof een arrogante rechercheur die me halverwege elke zin onderbrak en totaal ongeïnteresseerd tegenover me zat. Ik ben overstuur het politiebureau uit gevlucht. Mijn gegevens waren inmiddels al bekend op het politiebureau en niet veel later werd ik gebeld door een zedenrechercheur die me graag wilde spreken. Die middag zat hij samen met een vrouwelijke collega bij mij thuis op de bank mijn aangifte op te nemen.

Aangifte doen was zwaar, je hele verhaal tot in detail moeten vertellen. De meest walgelijke vragen moeten beantwoorden. Schaamte, schuldgevoelens, angst.. ik ken het allemaal.
Ik was bang, bang om aangezien te worden als een aansteller, bang om niet geloofd te worden en bang dat ze zouden vinden dat het mijn eigen schuld was.

Aangifte was pas het begin

Wat ik toen nog niet wist was dat dit het begin pas was. Je komt in een vernederende procedure terecht waarin je meerdere malen opnieuw je verhaal moet vertellen.
Ik was 25 jaar, geestelijk gewoon verbrijzeld en werd voor de leeuwen gegooid. Het was nooit in me opgekomen dat de boel omgedraaid zou kunnen worden, dat er een advocaat mij als de bad guy aan zou wijzen, maar dat is precies wat er gebeurt.
Zo’n advocaat probeert zijn client koste wat kost vrij te krijgen!

In zedenzaken is er vaak weinig tot geen bewijs, het is veelal 1 woord tegen het ander. Ik heb geluk gehad, geluk dat mijn dader een hele slechte leugenaar is, geluk dat 1 van zijn bedreigingen op mijn antwoordapparaat stond.. en geluk dat ik een kogelgat in mijn muur had zitten.

In mijn tijd was er ook nog geen spreekrecht voor het slachtoffer, dus tijdens de daadwerkelijke rechtszaak mocht ik alleen maar aanhoren. In het hoger beroep trof ik een rechter die mij ook wilde horen, dat had wel tot gevolg dat het hoger beroep opnieuw moest wat de teller bracht op 3 rechtszaken in 1 jaar tijd.

Een strijd die nooit gevoerd had mogen worden

Hij is veroordeeld, zowel in de eerste zitting als in het hoger beroep dat hij aangetekend had. 24 maanden waarvan 8 voorwaardelijk, daarvan heeft hij 11 maanden en 2 dagen daadwerkelijk achter tralies gezeten.

Nu achteraf ben ik eigenlijk wel blij dat ik aangifte heb gedaan, dat ik hoe noodgedwongen het dan ook voelde op dat moment toch voor mezelf opgekomen ben. Maar het komt nooit meer goed. Het is geen strijd waar ik sterker uit ben gekomen, het was gewoon een strijd die nooit gevoerd had mogen worden.
Het was geen ziekte, geen ongeluk, het was een keuze van iemand.

Begrijp me niet verkeerd, het gaat goed met me, ik ben gelukkig en functioneer prima. Maar ik kom er nooit meer vanaf, en op dagen als deze voel ik dat intensief.

Ik hoop dat ik een vrouw dit heb weten te besparen

Met heel mijn ziel en zaligheid hoop ik dat ik ergens een vrouw dit heb weten te besparen met mijn aangifte.. dat zijn angst voor het weer vast moeten zitten er voor gezorgd heeft dat hij het nooit meer gedaan heeft.
Want van zijn geweten moest deze narcist het iig niet hebben, dat was duidelijk.