Vandaag is het Thanksgiving, een Amerikaanse feestdag waarop stilgestaan wordt bij euh ja.. al t goede eigenlijk. Ja officieel is t iets van vroeger van de Pelgrims en oogst enzo maar als je er t fijne van wilt weten moet je t zelf maar even Googlen. Het is in ieder geval een dag die op de 4de donderdag in november gevierd wordt en gepaard gaat met eten.. veel eten!

Woestijnzand

De hele familie komt samen, iedereen neemt wat te eten mee en gulzig wordt alles naar binnen geslurpt. In een mooi ver verleden heb ik ook eens aan zo’n tafel vol eten gezeten. Ik herinner me er niet veel meer van.. ja ik weet nog de turkey, cranberry sauce en pecan pie. Ik weet ook nog hoe die gort droge kalkoen halverwege mijn strot bleef hangen. Niet weg te krijgen! Nou kampte ik ook met een keelontsteking dus t lag niet helemaal aan die kalkoen maar ik geloof dat een hap woestijnzand nog beter had weggegleden!

Mijn ‘host-oma’ zat naast me te mopperen dat ik mijn bord niet snel genoeg leeg at en dus voelde ik me genoodzaakt om onopvallend wat van de droge kalkoen aan de nog functionerende hond te geven. Een Collie.. en ja de nog functionerende want er was ook een niet meer functionerende hond.. ook een Collie. Die lag in de garage te sterven. De broer van de ‘host-moeder’.. noem hem de ‘host-oom’.. was t baasje van deze stervende hond en weigerde hem in te laten slapen. Het beest moest op natuurlijke wijze sterven van hem. De garage stonk gruwelijk en de hond zat vol vliegjes maar hey.. dit is de natuur nou eenmaal!

Droge kalkoen en een stervende Lassie.. dat is mijn Thanksgiving herinnering. Ik kan me niet heugen dat er een dankwoord is gesproken.. misschien is t wel gebeurd maar niet interessant genoeg geweest voor mijn hoofd om een plekje in de herinneringen te krijgen.

Mijn tijd

Ik ben er de laatste tijd weer veel mee bezig.. mijn tijd in Amerika. Het was ook zo’n bijzondere ervaring. Je stapt als jonge griet een andere wereld in, en er komt gelijk van alles op je af. Alsof er een emmer ervaringen over je hoofd leeggestort wordt.

Ik kwam in Michigan terecht.. vlakbij Detroit en kort na mijn aankomst daar ontmoette ik Ceri, een Zuid Afrikaans vrolijk ding. Ze was zo’n beetje gelijktijdig met mij aangekomen en het was ‘liefde’ op het eerste gezicht. We klikten zo goed, beide nog zo groen als gras op t au pair gebied maar vol energie en goede moed.

Het duurde twee maanden, toen is ze op haar verzoek overgeplaatst naar een andere familie. Mijn host-familie was gek.. die van haar nog gekker. Ze durfde niet eens meer de kraan aan te doen omdat dr ‘host- moeder’ uit d’r plaat ging als ze ook maar een spetter terug vond in de spoelbak of omgeving. Alles moest schoon en netjes.. tot in het extreme.

Het werd Connecticut.. huilend namen we afscheid. We will meet again!

Alice

And we did.
Ceri had naast een Zuid Afrikaans ook een Brits paspoort en na haar Au pair tijd verhuisde ze naar Londen. Ze is een paar keer naar Amsterdam gekomen en in 2004 ben ik een week bij haar in Londen geweest. Niet lang daarna raakte ze zwanger.. van een nutteloze flapdrol. En als je alleen voor de zorg van een kind komt te staan is het fijn om je familie om je heen te hebben en dus vloog ze terug naar huis. Naar Zuid Afrika.

In 2005 werd Alice geboren. De Au pair was ineens een mama! Vol liefde sprak ze over haar meisje. Ze genoot met volle teugen van het moederschap!
Zuid Afrika – Amsterdam is geen afstand die je zomaar aflegt. Maar dankzij social media werd ons contact nog makkelijker en kon ik volop meegenieten van al haar belevenissen. Geen dure telefoontjes of kaartjes meer.. maar gewoon op mijn beeldscherm.

Om nooit meer te stoppen

Ceri begon te rennen.. te rennen om nooit meer te stoppen!
Een marathon was niet genoeg.. nee ze rende zelfs ultra marathons!! Ze was een doorzetter, een vechter. Ze gaf alles om haar doel te bereiken en ze deelde haar prestaties op een mooie bescheiden wijze. Ik voelde respect voor alles wat ze deed en dankzij haar foto’s kon ik ook nog eens meegenieten van de schoonheid die Zuid Afrika te bieden heeft. Ze rende langs plekken waar wij in ons nederige landje alleen maar van kunnen dromen.

Een Facebook vol foto’s en verhalen.. van Alice, van Zuid Afrika, van haar ren app.. van een altijd lachende Ceri. Ze belichaamde het woord vrolijk.. zelfs na de diagnose kanker.

Dankbaar

Twee jaar lang hield ze iedereen op de hoogte van al haar ups en down. Van de behandelingen, van de hoop en van haar dankbaarheid. Want dankbaar was ze.. alle mooie woorden die ze ontving.. alle steun en liefde. Het werd dankbaar in ontvangst genomen.

En dankbaar, zo voel ik mij ook. Dankbaar dat het universum ons bij elkaar gebracht heeft in een land waar we beide niet thuis waren. Voor de mooie herinneringen aan haar in mijn hoofd die allemaal meer dan de moeite waard zijn om te bewaren. Voor haar empathie, haar positieve energie, haar enthousiasme, haar verhalen en haar foto’s. Wat had ik daar graag nog jaren en jaren van willen genieten..

Het leven is niet maakbaar.. al willen we dat soms nog zo graag geloven. Het raast maar door en alles wat geweest is komt nooit meer terug. Tel je zegeningen.. want al is de storm soms nog zo heftig.. ze zijn er echt. Geniet.. en schroom nooit om je dankbaarheid te tonen. Daar houden mensen van.

Happy thanksgiving.

Goodbye Ceri, you were loved and will be missed by many.
May you rest in peace..
♥