Kanker is kut
Dood is kut
Rouw is kut
Verdriet is kut
Mama, ik mis je

In alles wilde ik haar zien.. in de zonnestraal die door het wolkendek heen priemt. In de fonkelende sterren in de gitzwarte hemel. Ik wilde dat ze die vlinder op mijn schutting was of ergens verstopt zat in die prachtig rode rozen in de tuin bij pap.

Soms voelde ik me bijna wanhopig, want het hoort toch zo. Als iemand die je zo dierbaar is sterft dan voel je haar aanwezigheid toch.. dan zie je diegene toch terug in iets. Het kan toch ook gewoon niet zo zijn dat ze mijn hele leven bij me was en nu ineens weg is. Poef.
Gewoon iets! Anything will do.. een vogel, een boom.. een mier, wat dan ook!

Onderschat

Het hele rouw proces heb ik zwaar onderschat. Het overlijden van een moeder is gewoon een different cookie. Ik had zelf nog geen erger verlies dan dit ervaren. En hoewel ik verstandelijk weet dat dit de natuurlijke gang van zaken is, de cirkel van het leven, voelt het nog steeds alsof het niet klopt. Mijn moeder hoort er gewoon nog te zijn, voor eeuwig en altijd.

Met het sterven van mijn moeder is er ook een stukje van mijn vroeger heen gegaan. Ik kan haar niets meer vragen. Dat gemis werd pijnlijk duidelijk toen na mijn zoon ook ik de ad(h)d diagnose kreeg. Ik had haar nog zo veel willen vragen, maar meer nog had ik ook met een soort van terugwerkende kracht haar begrip willen krijgen.

Het verlies heeft nog een extra lading in de vorm van mijn vader. Mijn moeder ben ik kwijt, maar de zorg om hem heb ik er bij gekregen. En daarbij doet zijn eenzaamheid mij ook pijn.
Vantevoren heb ik me wel eens afgevraagd wat zwaarder zou zijn, de zorg om mijn achtergebleven moeder of de zorg om mijn achtergebleven vader. Nu na een jaar weet ik dat dit het meest gunstige scenario was. Hoewel mijn vader veel hulp nodig heeft kan hij beter alleen zijn dan mijn moeder had gekund. Zij had veel en veel meer aandacht opgeëist, en ze was kritischer. Pap is sneller tevreden. Gelukkig maar want ik hou vaak alle ballen wel redelijk in de lucht maar op een manier die ik zelf niet eens begrijp.

Mam begreep alles

Mam begreep wel alles.. van wat zij deed dan. Van mij begreep ze ook geen drol. En dat onbegrip was niet altijd makkelijk. Ze hield van me, daar heb ik nooit aan getwijfeld maar wat zal ze zich vaak afgevraagd hebben hoe ze in hemelsnaam een kind zoals ik op deze aardbol heeft kunnen werpen. Het schaap was amper de ene sloot uitgekropen en donderde al weer in de volgende. Vol emotie en hysterie denderde ik door t leven om mijn rustige moeder keer op keer weer flabbergasted achter te laten.

Op haar sterfbed heb ik haar meerdere malen beloofd goed voor pap te zorgen maar het leek tot het einde aan toe haar nauwelijks geruststelling te bieden.
Ik vraag me wel eens af wat haar laatste gedachten geweest moeten zijn.. vast iets in de trant van. “Oh god daar ga ik, als Kirsten maar niet vergeet pa’s medicijnen klaar te leggen..”..

Elke dag weer

Nou mam.. ik ben het niet vergeten. Al een jaar lang niet. Elke vrijdag leg ik ze voor een week klaar. Hij heeft ook elke avond te eten en ik bel en bezoek regelmatig ziekenhuizen en praktijkondersteuners voor en met hem om alles omtrent zijn gezondheid in de gaten te houden. Ik heb thuiszorg voor hem geregeld, ik doe de belastingaangifte, de boodschappen en stuur kaartjes en bloemen uit zijn naam naar bekenden met een speciale dag. Ik neem hem mee naar Atie voor een kopje thee en zorg dat ie verzekerd rondjes rijdt op jouw scootmobiel. Ik spreek hem elke dag en op dagen als vandaag knuffel ik hem nog wat steviger.

Ja mam.. ik ben dan misschien wel te luid, lomp en chaotisch.. maar ik ben wel diegene die er is. Elke dag weer, al een jaar lang. Had je vroeger vast niet gedacht.

Een intens jaar

Dat jaar, waar is dat eigenlijk gebleven? Hoe kan een jaar wat niet te doen leek zo snel voorbij zijn gegaan? Kerst, pasen, zomer, winter, elke maand, elke dag, elk uur.. voorbij. We zijn ook allemaal een jaartje ouder geworden. Behalve jij dan mam, jij blijft voor altijd 81.

Het was een intens jaar, maar voorbij gevlogen. Veel gehuild maar gelukkig ook veel gelachen. Ik heb het ook als heel bijzonder ervaren om te zien hoe mensen reageren op zo veel verdriet. Het emphatisch vermogen van mensen komt in tijden van rouw nog meer bovendrijven. Ik heb meer liefde mee mogen maken dan ik wist dat er bestond.

Wiener schnitzels

Mijn mam.. die altijd alles op de rit had, georganiseerd was. Die rustig was en nooit de controle verloor. Mijn mam die werkelijk alles wat haar hoofd bedacht in elkaar kon knutselen en urenlang achter een naaimachine kon zitten. De klaverjaskoningin die een hekel had aan wandelen en t liefst elk jaar terug ging naar dezelfde camping. Ze was zo ontzettend anders dan ik ben.

Maar die mam, die hield ook zo van sociale contacten. Van taart, koekies en zelfgemaakte Wiener schnitzels. Ze stond voor iedereen klaar, had een creatief brein dat dacht in oplossingen, sprak 3 talen en was gek op muziek. Onder haar donkere haren had ze blauwe ogen die stiekem niet altijd dezelfde kant opkeken. En dat laatste, is dat dan misschien de reden dat ik haar al die tijd over het hoofd heb gezien?
Mam zit helemaal niet in de zon, de maan of de mieren.. mijn mam, die zit gewoon in mij. ♥