Het was een of andere sullige middag, niets bijzonders, gewoon een doordeweekse dag.
In de Appie kwam ik een bekende tegen. Na de standaard over en weer “Hey hoe gaat ie?” Vertelde deze bekende me over zijn ADHD diagnose, over zijn zoektocht naar de juiste medicatie en dat hij zich nu zo veel prettiger voelde dan voorheen met de juiste pillen.

“Nou dat is toevallig..” zei ik.. “Mijn zoon wordt momenteel onderzocht op ADHD en als de diagnose er is gaan we ook proberen of medicatie hem kan helpen..”
“Van wie heeft hij het, van jou of je man? Het is heel vaak erfelijk he..” De bekende keek me vragend aan.
“Van mij.. ” zei ik zonder aarzeling..

Zijn vraag overviel me, maar mijn eigen antwoord overviel me nog meer.

Hij heeft het van mij

Van mij, hij heeft het dus gewoon van mij!
Er is een reden dat ik hem begrijp, er is een reden dat ik zijn gebrek aan concentratie, zijn chaos, zijn drukte, zijn wisselende stemmingen, zijn intensiteit, zijn impulsiviteit, zijn woede uitbarstingen en zijn extreme moeite met onrecht volledig begrijp!
Alsof er niet 1 kwartje maar een varken vol kwartjes in mijn hoofd neer kletterde.

Het is eigenlijk zo simpel, ik begrijp hem.. omdat ik het ook zo ervaar! Het grote verschil is alleen dat ik 35 jaar meer op de teller heb staan dan hij en inmiddels dus beter met bepaalde dingen om heb leren gaan. Mijn rugzak zit al aardig gevuld met sloten waar ik in gedonderd ben. Die van hem heeft nauwelijks een bodempje.

Zelfdiagnose

Eenmaal thuis gooide ik mijn zojuist verworven zelfdiagnose in de groep. Mijn lief keek me niet helemaal begrijpend aan.. “Hoezo verbaasd je dat?”

Oke dat ik nogal gul in karakter ben had ik wel door maar dat daar een label aan gehangen kan worden heb ik nooit bij stil gestaan. Ik ben gewoon nooit zo bezig geweest met labels.
Maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt.

In mijn hoofd werd ineens een puzzel gelegd en elk stukje wat ik erbij legde paste tot mijn grote verbazing en blijdschap.
Van zolder viste ik oude dagboeken en schoolrapporten tevoorschijn.. en ook deze puzzelstukjes vielen allen op hun plek.
In mijn dagboeken vloog ik qua emoties van links naar rechts en van boven naar onder. In de rapporten kwam eigenlijk in verschillende bewoordingen elke keer hetzelfde thema terug.. zo veel potentie maar er komt niets uit.

Tijd om een professional in te schakelen.

Leuk zo’n zelfdiagnose maar nu wilde ik het zeker weten ook. Dat gehang in ‘ik denk dat’ daar kan ik niet tegen.
Tijd om een professional in te schakelen.
Ik belandde in een stoel bij een psychiater met als specialisatie AD(H)D bij volwassenen, (ik heb even rond gekeken en nee er stond geen bank) en er was eigenlijk al snel geen twijfel meer.
De H is er door de jaren heen voor een groot gedeelte uit geslopen, maar de A D en D zijn nog fier aanwezig. ADD dus.

Een verklaring

Het hebben van een verklaring voelt fijn. Ook met terugwerkende kracht. Ik ben opgegroeid als een ‘probleemkind’. Op school kreeg ik constant commentaar dat ik beter, sneller en netter moest werken. Ook leverde ik huiswerk en werkstukken niet of half af in. Het was geen onwil, ik wilde echt graag alles goed doen. Het lukte gewoon niet.
Wat ik er wel niet voor zou hebben gegeven om een mooi werkstuk in te kunnen leveren, of om een net handschrift te hebben. Ik schrijf als een tierelier maar als ik dat met de hand doe kan geen mens op aarde dat ontcijferen, inclusief ondergetekende!

Thuis was ik altijd te druk. Ik praatte te hard, te veel en deed te lomp. Ik liet van alles uit mijn handen kletteren wat vooral memorabel wordt als t een bak vla of een watermeloen betreft. Achter elkaar viel ik een tand door mijn lip tijdens t dansen en springen en ik was altijd alles kwijt, inclusief de weg.
Er werd van me gehouden, maar begrepen werd ik niet.

Herbeleven

Mijn zoon doet mij mijn jeugd herbeleven. Het besef kwam dat mijn gevecht voor erkenning van zijn lieve zachte kanten tegelijkertijd een gevecht voor erkenning voor mezelf is.
Opgroeien met het idee dat je altijd ‘too much’ en tegelijkertijd ‘het net niet’ bent is namelijk gewoon ruk. En ik weet inmiddels dat al doe je nog zo je best, het gaat niet veranderen.

In vrij korte tijd zijn we beide ineens gelabeld. En hoewel ik me daar nooit mee bezig heb gehouden geeft het nu toch wel rust. Voor zover mogelijk dan.
Zo’n label is eigenlijk zo verkeerd nog niet. Dat ik er nooit echt een voorstander van ben geweest komt denk ik voort uit het feit dat ik zelf ook groot ben geworden zonder. Maar het is blijkbaar nodig om jezelf beter te begrijpen en om de mensen om je heen een beter inzicht in je doen en laten te geven. Als zij daarvoor open staan tenminste.

Spreekbeurt

Ik probeer me voor te stellen hoe het geweest zou zijn als ik als kind al de diagnose gehad zou hebben. Dan zou ik er net als mijn zoon vandaag een spreekbeurt over kunnen houden. Dan zou ik de hele klas kunnen vertellen dat ADHD ook echt leuke voordelen heeft zoals creativiteit, openheid en gevoel voor humor. Dat ik net zo schrik van mijn boze explosies als jij en dat als jij verdriet hebt ik met je meehuil omdat ik je verdriet gewoon voel.
Dan zou ik de meester vragen om te stoppen met steeds maar te zeggen dat ik meer kan, ik weet het, ik weet alleen niet hoe.
En ik zou de pestkoppen vertellen dat hoewel ze mijn kinderhart breken met hun nare woorden ik over 40 jaar nog steeds voor ze klaar zal staan.

En die spreekbeurt zou ik dan, net als de kleine prins, de dag van tevoren nog even gauw in elkaar zetten…