Ik doe het met liefde.. ik voel me een soort van oermoedertje zeg maar. Het zorgen voor mijn kinderen gaat me vrij vanzelf af. Mijn liefde voor de kinderen steigt ver boven al het andere uit. Zij zijn mijn alles, mijn oogappeltjes, mijn verlengstukjes. Ik hou van ze, bewonder ze en zorg met alle moederliefde die in mij groeit en bloeit voor ze.

Ik vind het niet erg om kots en stront keer 3 te ruimen. Op de meest onchristelijke koude en donkere tijdstippen zoek ik met liefde naar verloren knuffels en jaag ik spoken weg.
Ik smeer elke ochtend braaf en met een glimlach een dozijn boterhammetjes nog voor ik mijn kopje thee op heb. Strik vetertjes, prop priegel vingertjes in handschoentjes en veeg snottebellen af.
Met de nodige ohh’s en ahh’s bewonder ik de gepoepte letters. En ik zing voor de 383ste keer weer enthousiast hetzelfde verjaardagsliedje mee.. ook als er niemand jarig is.

Soms zijn er van die momenten

Maar soms.. dan zijn er van die momenten. Dan denk ik ze ‘t liefst gewoon even heel.. héél ver weg. Dan kan ik geen strontbroek meer zien. Heb ik een hekel aan alles wat met knutselen, klei of strijkkralen te maken heeft en gaat elke jas te langzaam aan of juist uit.
Dat zijn de dagen waarop ik 3 kwartier met de deur op slot op de wc zit zonder dat ik moest. Dat elke gesproken mama er een teveel is en elke gestelde vraag in de categorie gezeur valt. Dat zijn de avonden dat ik ze met een smoes en een ‘en nu lief gaan slapen anders krijg je morgen geen snoepje’ dreigement om tien over 6 hun bed in kwak. Truste liefjes!

Meer zen momentjes

Nu ook mijn tweede offspring een stoeltje op de kleuterschool heeft bemachtigd had ik hoop dat ik meer zen en minder ‘waar zit die uitknop’ momentjes zou hebben. Dat met maar 1 kind in huis mijn woonkamer een soort oase van rust zou vormen. Ik dingen gedaan zou krijgen die al jaren op de to-do lijst staan. Maar laat dat ene kind wat ik nu nog hele dagen thuis heb nou net de ergste van de drie zijn.

Mijn kleine prins.. mijn poepescheetekakkie.. mijn jonge blonde god.. hij is een tornado op twee benen!

Als een briezende stier staat ie op de deurmat. Hij snuift nog eens goed en stampt met zijn kleine spekkige voetjes nog eens hard. Hij wil naar buiten maar mag niet.. hij krijgt zijn zin niet en dat zal ik weten ook! De vaart gaat er in en hij komt op me afgestormd. Vlak voor mijn voeten laat ie zich vallen en grijpt onderweg de onderkant van mijn shirt vast. Terwijl aan de bovenkant mijn b.h. uit mijn shirt plopt probeer ik aan de onderkant vingertje voor vingertje mijn hangende zoon los te pulken van mijn shirt.

Als Max een koekje wilt en hij krijgt een banaan kun je er vanuit gaan dat die banaan gekwakt tegen een muur of op de vloer beland. Als Max links wilt gaat ie niet rechts en Max dan toch meenemen naar rechts werkt als een rode lap op mijn mini stier. Nou kan ik daar thuis, in onze eigen fijne vertrouwde en vooral ook afgesloten omgeving over het algemeen nog prima mee omgaan. Op een schoolplein waar honderden leerlingen, ouders, opa’s, oma’s, broertjes, zusjes, juffen en meesters rondlopen en wat voorzien is van gebouwen vol met klassen en onbekende hokjes en kamertjes is dat een iets ander verhaal.

Gêne overwinnen

Ik moest even mijn gêne overwinnen maar de überstress situatie van de dag is niet meer!
Man man wat zag ik er tegen op.. elke ochtend en elke middag weer! Dat plein op.. de school in. Eerst het ene gebouw voor kind 1 en dan het andere gebouw voor kind 2. En dan kind 3 die als een balletje in een flipperkast in een razend tempo overal tussendoor, omheen en overheen vloog.
Mijn stress metertje schoot minstens 2x per dag in ‘t rood. De oermoeder in mij begon zich lichtelijk wanhopig te voelen wat zijn stempel drukte op de rest van de dag.

Het was even wennen.. voor hem, voor mij en voor het schoolpleinvolk maar het werkt!
“Ja” zegt juf M.. “Het is goed.. kinderen houden van duidelijkheid. Tot hier en niet verder!”
“Oh”.. grapt juf L.. “Heb je er 220 op gezet?”

In de 4 dagen dat ik hem nu gebruikt heb ben ik door vele bekende en onbekende schoolpleingangers met lovende woorden aangesproken en raar aangekeken. Het schijnt vroeger veelvuldig gebruikt te zijn maar ergens tussen vroeger en nu is er een beetje een taboe op gekomen. Maar ach.. oke ik moest even een drempeltje over maar zo’n taboetje doorbreken is dan ook wel weer aan mij besteed.
Ik ben in ieder geval weer wat meer zen. Ik ben namelijk niet meer die oververhitte moeder die altijd haar kind zoekt. De komende tijd ga ik heerlijk door het leven als die relaxte moeder met haar zoon aan de riem!