Een label op iemand plakken ben ik nooit groot voorstander van geweest. In ieder geval niet om er 1 op mijn kind te plakken. Waarom? We zijn nou eenmaal allemaal anders, de een is druk, de ander rustig, de een leert goed, de ander maakt wat zijn ogen zien en terwijl de een geen woord zegt lult de ander de oren van je kop. Allemaal prima. Ik kan het niet uitstaan dat kinderen allemaal in hetzelfde gemiddelde hokje geduwd moeten worden. Valt je kind buiten het groen in t grafiekje dan moet er aan gesleuteld worden. Want o jee…

Ergernis op het consultatiebureau

Dat was al een ergernis op het consultatiebureau, 2 van mijn kinderen zijn met hun ruim 9 pond al niet gemiddeld geboren dus optokken met je grafiekje!
Op de kleuterschool ging het feest door, met de gemiddelde 7 ponder in dit geval. Ik zie de juf nog zitten, voor zich op tafel een a4-tje met daarop een grafiek. Wat bleek, mijn kind zei te weinig. Zo weinig dat de kleuterjuffen haar als een soort ongeletterde aap weg wilden zetten. (Alis volat propriis) Haar vinger ging naar het a4-tje. “Kijk, ze zit hier, onder het gemiddelde dus..”
Mama werd boos.. heel boos. Met mijn kind is niets geks aan de hand.. ze is gewoon stil, introvert! In elke groep die volgde na haar kleuterjaren werd het stil zijn luidruchtig benoemd door de juffen maar ze werd er gelukkig niet meer op afgerekend. Met vlag en wimpel is ze doorgeschoven naar de middelbare school.

Weer zat ik bij de kleuterjuffen aan tafel

Maar waar de een wat stilletjes wegvalt in een klas vol kinderen, springt de ander er juist uit. En ook dat is niet de bedoeling.
Mijn kleine prins, mijn zoon. Hij is te druk, te wild, te ongeconcentreerd, te ongecontroleerd, te impulsief en te agressief. Hij praat te veel, werkt te weinig, is koppig en al met al gewoon te aanwezig.
Weer zat ik bij de kleuterjuffen aan tafel, andere kleuterjuffen deze keer. Juffen met begrip voor de verschillen in kinderen. Echter zijn er wel wat basisregels waar een kind aan moet voldoen en daar moest aan gewerkt worden bij mijn zoon.
Tuurlijk, snap ik, geldt thuis ook. Wat kunnen we doen, ik ben er om te helpen en ik zal er altijd zijn. Maar niet door hem alleen maar af te straffen. Dat gaat hem niet helpen, hij straft zichzelf intern al zo met alles wat er niet goed gaat.

Er zit nog zo ontzettend veel meer in dit jongetje

Groep na groep, juf na juf zat ik na schooltijd bij ze aan tafel. Ja ik weet dat ik niet het makkelijkste kind op deze aardbol heb geworpen en ja ik doe nog steeds alles wat in mijn macht ligt om het voor iedereen zo prettig mogelijk te maken. Vol liefde en met overgave. Ik erken zijn uitdagende karakter, echt, ik spreek je niet tegen en maak het niet mooier dan het is.
Maar juf.. er zit nog zo ontzettend veel meer in dit jongetje dan alleen het probleemgedrag. Hij is namelijk ook heel zorgzaam en gevoelig en is gek op knuffelen. Hij houdt van grapjes, sporten en muziek. Is intelligent en creatief, danst en zingt. Hij is een wandelende songfestival encyclopedie en kan je minstens net zo veel informatie verstrekken over voetbal en de F1.

Maar niet elke juf staat open voor zijn mooie kanten. Sommige juffen zijn te kortzichtig en kijken niet verder dan het probleem. Net als dat niet iedere ouder er voor open staat. Als je kind lastig gedrag vertoont is hij niet overal welkom. Het doet pijn als je merkt dat ouders van de vriendjes van je kind hem liever zien vertrekken dan gaan. Je ziet een kwetsbaar kinderhart breken.

Het gemiddelde kind

Een kinderhart die zo graag wil, hij wil het namelijk echt zo graag goed doen. Hij heeft behoefte aan complimenten en een trotse blik. En dat iets meer dan een gemiddeld kind.
Maar hij voelt zich bij het minste of geringste al onzeker en gekwetst, sneller dan het gemiddelde kind. Hij kan niet tegen onrecht, dan barst in zijn hoofd een bom, en dat knalt heftiger dan bij het gemiddelde kind.
Werken wil hij wel maar het lukt hem niet, in zijn hoofd heerst er chaos, zo veel meer dan bij het gemiddelde kind. Hij zou best stil willen zitten, hij probeert het elke keer weer, maar zijn lijf is stuurlozer dan die van het gemiddelde kind. En als er in het spel iets onverwachts gebeurt dan reageert hij feller en vuriger dan het gemiddelde kind waar hij mee speelt.

Hij werkt er aan, wij werken er aan. Maar soms is alle energie die je er in stopt gewoon net niet genoeg. We zien de finish streep maar stagneren er net een paar meter voor. Het middelbaar onderwijs begint al om de hoek te kijken en met dat komt zijn toekomst dus ook steeds dichterbij.

We hebben gedaan wat ik eigenlijk niet wilde

Ik hoef geen gemiddeld kind, maar wel graag een gelukkig kind. Een kind met iets meer rust in zijn chaos, dat vertrouwen krijgt in zichzelf en zich minder boos en opgefokt voelt. Een kind dat met plezier naar school gaat en zijn hersenen kan benutten. De spanning moet van de boog en dus hebben we gedaan wat we eigenlijk niet perse wilden. We hebben de kleine prins laten labelen. En met dit label op zijn voorhoofd geplakt kon ik naar de apotheek om dat te halen waarvan ik eigenlijk niet zeker wist of ik dat wel wilde.

Het waren heftige weken, voor mij in het bijzonder. Maar het staat nu zwart op wit, de kortzichtige juffen kunnen dus hun probleemlabel van mijn kind verwijderen en op hun eigen voorhoofd plakken. Mijn lieverd heeft namelijk gewoon A.D.H.D..