Er zijn dingen daar ben ik goed in.. en er zijn dingen daar ben ik gewoon niet goed in. En hoe graag ik soms ook zou willen.. de dingen waar ik echt niet goed in ben.. ga ik ook niet goed in worden.

Zo mist in mijn hoofd een essentieel onderdeeltje wat ‘de weg’ betreft. Ik ben hem namelijk altijd kwijt!
3 maal hoera voor de TomTom.. wat mij betreft echt dé uitvinding van de eeuw! Een stem die je gewoon verteld waar je heen moet en dat zonder onnodig commentaar!

Ik hou van de TomTom

Ik hou van de TomTom.. behalve op de momenten dat ie het niet doet.. dan vervloek ik de TomTom! Als ik op mezelf aangewezen ben om de weg te vinden dan gaat het namelijk gewoon meestal altijd nét niet helemaal goed. Zo sloeg spontaan de paniek toe toen ik na een ontspannen dagje sauna naar huis wilde rijden en TomTom maar bleef zoeken naar GPS signalen. Overal in de auto heb ik hem opgeplakt, ik heb hem in mijn decollete en op mijn hoofd gehad maar niets!
Hierden-Huizen.. hoe vaak ik dat ritje wel niet gereden heb maar nu moest ik het ineens helemaal zelf doen ipv klakkeloos de stem te kunnen volgen. Thuis kwam ik.. iets gestresster als ik was voor ik heen ging en met de wetenschap dat je Huizen niet alleen rechtsom maar ook linksom kunt bereiken vanuit Hierden!

Als kind verdwaalde ik al

Ik kan iets tig keer rijden en het gewoon niet weten! Ik kan er niets aan doen.. echt niet! Als kind verdwaalde ik al. Wat zal ik geweest zijn.. een jaar of 4 toen een paar pubermeisjes een huilende kleuter opvingen ergens midden op een paadje op een camping. Ik was naar de wc geweest en op de terugweg was spontaan het paadje waar onze caravan stond verdwenen.
Of die keer dat ik een rondje in de buurt ging fietsen. Ik fietste de straat uit en weg was ie. Mijn moeder kwam me halen.. een straat of twee verderop. Opgevangen door een buurtbewoonster.

Au pair in Amerika

In 1997 vertrok ik naar Amerika om daar de Au pair uit te hangen. Dat ik ook daadwerkelijk in Amerika terecht ben gekomen had ik uiteraard te danken aan de piloot. Eenmaal daar ging het mis. Nog geen week in de states en het gezin dat mij in huis had genomen werd gebeld dat hun Au pair gevonden was.

Ik ging op bezoek bij iemand die 5 minuten rijden bij me vandaan woonde. Heen ging oke maar toen ik terug wilde was het al laat en erg donker. Alles zag er ineens heel anders uit! Ik belandde in een gehucht op 45 minuten rijden afstand. Daar stond ik dan. Ergens in een achteraf buurtsupertje. Twintig jaar jong en met een onvervalst Hollands accent hakkelde ik dat ik completely lost was.
De 3 jonge mannelijke winkelmedewerkers wisten niet wat ze overkwamen. Zomaar ineens een European chick in need in hun achterafse winkel!
Er werd gebeld naar mijn gast familie.. ‘We will bring her home, don’t worry!”

Iets minder vaak verdwalen

Wat zou het toch fijn zijn als ik wat minder vaak zou verdwalen. Als ik na 1 keer rijden de weg gewoon zo goed als wist en niet in paniek zou raken als ik het even niet weet. Maar helaas.

Dat dit aangeboren defect ook nog eens erfelijk lijkt te zijn liet mijn oudste dochter afgelopen winter zien.
Ze was op de ijsbaan. Even ter visualisatie. We hebben het hier over een hele grote rechthoek met daarin 3 ovalen in elkaar. Een grote, daarin een kleinere en daarin een nog kleinere.
Op de middelste van die ovalen schaatste Feline.. “Ik ga daar staan met mijn camera en dan kan ik een foto van je maken als je aan komt schaatsen oke!”
Ik ging met camera en al een paar meter verderop staan in afwachting van Feline die aan zou komen schaatsen. Maar Feline kwam niet.. midden op het ovaal stond ze vertwijfeld om zich heen te kijken. Ik liep terug naar haar toe.. “Wat is er Feline.. waarom schaats je niet?”

“Nou”.. zei Feline beteuterd “Ik was de weg een beetje kwijt….”…