Het is echt bizar hoe snel de tijd gaat. Het voelt nog zo kort geleden dat ik over haar koude hand en wangen aaide. Maar het was op maandag 3 mei 2021.. vandaag precies twee jaar geleden. Twee jaar! Er is gewoon al twee jaar voorbij!

Midden op de snelweg

Laatst zal ik vol met mezelf in gesprek in de auto, niet op de automatische piloot gelijk naar huis rijden maar bij pap langs.. niet op de automatische piloot gelijk naar huis rijden maar bij pap langs.. niet op de automatische piloot gelijk naar huis rijden maar bij pap langs. Ik moest nog even langs mijn vader, wat dingetjes doen. Als zijn mantelzorger doe ik sommige dingen op vaste dagen, en andere op momenten dat het mij uitkomt. Dit was zo’n moment dat mij uit kwam, alleen moest ik er wel even voor zorgen dat ik dat onderweg naar huis niet zou vergeten.

En daar.. midden op de snelweg.. terwijl ik mezelf ernstig toesprak besefte ik me ineens dat de zorg om mijn vader normaal is gaan voelen. Ik schrok er van..

Gierende banden

Dat was zo anders in het begin, pap en ik beide zo zoekende naar onze nieuwe rol. Ja ik was al een paar jaar mantelzorger van beide ouders, maar dat was anders. Dat was minder intensief.

Hoewel.. wat kon mam in de stress schieten als de afstandsbediening t niet meer deed of het badkamerlicht stuk was! Met gierende banden reed ik er dan naartoe om batterijen of lampen te vervangen. Ik ben zelf wel eens ‘s avonds laat mijn bed uit gegaan omdat moeders compleet van de leg was toen ze niet kon zappen.
Ik deed ook de boodschappen en de belastingaangifte, uiteraard onder strak toeziend oog van mijn moeder, elke cent werd nauwkeurig in de gaten gehouden! En moeders wist me ook goed bezig te houden met het tot in den treure bestellen en retourneren van producten en apparaten die ze wilde en die dan toch weer niet bevielen. Maar veel kon mijn moeder tot kort voor haar dood gelukkig ook nog zelf.

Mijn vader.. die kan eigenlijk niets meer. Hij is bijna blind, heeft een tremor en zich gewoon überhaupt nooit bezig gehouden met dingen zoals koken en de administratie.

Mijn stoere vader, een kleine pittige man die in t Turkse leger heeft gezeten. Zo sterk als een beer, totaal niet onder de indruk van de criminelen die hij tijdens verhoren vertaalde en hij kon met eindeloos geduld mijn schommel duwen.

Mijn oude vader, ik zorg nu zelfs dat zijn plantjes genoeg water krijgen omdat hem dat zelf niet goed meer afgaat.

De normaalste zaak van de wereld

Het voelde alsof ik iets dacht wat helemaal niet mag. Mijn moeder is dood en ik doe net alsof dat normaal is. Een schuldgevoel bekroop me en de tranen rolden over mijn wangen. Mijn moeder is pas twee jaar van de aardbodem verdwenen en dat vind ik.. nu ineens.. de normaalste zaak van de wereld?!
Het gevoel van ‘dit klopt niet want mijn moeder hoort er altijd te zijn’ is blijkbaar ergens tussen alle bedrijven door gewoon wat weggeëbd. Het gemis is normaal geworden.

Terwijl mijn gevoel in mijn hoofd toetert dat het echt erg is dat ik de situatie normaal vind troost mijn verstand mij met de woorden dat het ‘normale’ gevoel niets af doet aan mijn liefde voor haar. Het gemis is helemaal niet weg, het is alleen draaglijk geworden. De consequenties van haar dood zijn nu in mijn leven verweven, en dat is iets goeds. Stel je voor dat ik na twee jaar nog steeds bij elke gedachte aan mijn moeder tissues vol tranen en snot zou produceren.

Gedachtes

En die gedachtes aan mijn moeder zijn er nog ten overvloede. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan haar denk. Ik zie haar terug in koekjes, puzzelboekjes en het rolletje naaigaren wat ik tijdens het opruimen tegenkom. Ze zit in de pasta die mijn nichtje kookt en in de tomatensoep. Ze zit in mijn dochters die haar kettingen en handtasjes gebruiken, in mijn zoon die voor zijn verjaardag een chocoladetaart wil en in de onmacht van mijn vader. Ze zit zelfs in mij.. als ik in mijn badjas voorovergebogen aan tafel een poging waag mijn administratie bij te werken..

Voor de zekerheid toch maar een postuurcorrector gekocht.. want mam.. really.. niet het financiële inzicht maar wel de houding?!