De onrust giert door mijn lijf. Ik wil van mijn stoel af.. naar buiten.. weg van hier! Gewoon.. huppelend t park door ofzo. Want een mooi park is t zeg! Veel groen, een mooi watertje, boompjes, vogeltjes, enzovoort. Maar nee.. ik zit met 13 vreemdelingen in een duffe ruimte vol enge poppen aan de muur mijn stoel te voelen.

Ik kan dit dus gewoon niet.. en we zijn nog niet eens begonnen..

Mediteren

Iedereen had z’n ogen dicht.. behalve ik. Ik heb het geprobeerd, echt! Maar ze waren nauwelijks dicht of sprongen weer open. De spierkracht in mijn oogleden was sterker dan mijn wilskracht.

In mijn herinnering probeerde ik terug te gaan naar een jaar of 10 geleden, toen was ik als representant aanwezig bij een familieopstelling, moesten we toen ook beginnen met een meditatie? Ik kan het me haast niet voorstellen. Als dat moest, was ik er vast niet zo enthousiast over. Ik kan namelijk helemaal niet mediteren, het heeft gewoon een omgekeerd effect op mij. Hoe rustiger we ‘moeten’ zijn.. hoe meer ik de behoefte voel om te stuiteren.

Mijn ene been bungelt over mijn andere.. mijn ogen gaan naar mijn wiebelvoet.. goh ik hou echt van mijn schoenen. Ik kijk rond, iedereen heeft beide voeten op de grond. Ok.. ik zet mijn voeten ook maar naast elkaar, schijnbaar hoort dat. Hoeveel paar schoenen heb ik eigenlijk, vanavond maar eens gaan tellen.. of morgen..

Ik moet mezelf van binnen voelen, van buiten voelen, alles horen en alles ruiken.. zelfs als je niets ruikt. Ik ruik wel wat, ik ruik een muffe lucht.. dat zijn vast de oude poppen aan de muur. Creepy zijn ze.. en ze kijken neer op iedereen. Het is een oud poppentheater, in gedachten zie ik de poppen van de muur afkomen en a la Pinokkio hun dansjes opvoeren. In mijn hoofd galmt de stem van Elvis. Muss i denn, muss i denn zum Städtele hinaus? Städtele hinaus, Und du, mein Schatz, bleibst hier..

We mogen onze ogen open doen en weer terug in de ruimte komen.. Elvis houdt zijn mond en de poppen hangen weer aan de muur.

Fucking acht

Er komt een heel riedeltje met info.. ze vertelt ook dat ze zojuist een bericht heeft gekregen dat haar tante dood is. Daarachteraan het verhaal dat ze geen contact heeft met haar ouders en rest van de familie en dus niet naar de uitvaart kan maar dat ze de dood ook iets moois vindt hebben dus er verder geen last van heeft.

De reden dat ze geen contact meer heeft met familie is haar werk, het geven van familieopstellingen. Daar was haar familie het zo niet mee eens dat al het contact verbroken is. Hoe ironisch..

Ik geloof niets van het verhaal dat dit overlijdensbericht haar nauwelijks raakt.. ik denk dat ze t liefst in een hoekje wil gaan zitten huilen maar dat simpelweg niet kan omdat er 13 mensen het hoekje spreekwoordelijk blokkeren.

Ze eindigt haar riedel met de vraag of er vragen zijn. Ja.. ik heb een vraag… “Hoeveel opstellingen gaan we krijgen”?

“Acht”.. zegt ze.. Wat!! Fucking acht!!

Er giert naast onrust nu ook een soort paniek door mijn lijf. Acht, we gaan vandaag acht opstellingen doen!
In mijn hoofd rinkelt ook de kassa.. 8 vraagstellers x €110,- + 5 representanten x €19,- = €975,- ka-ching!

Representant

De eerste vraagsteller neemt plaats op de stoel naast haar.. het onderwerp is sex. Er wordt een representant gevraagd om de vraagsteller te zijn.. de tweede representant die naar voren geroepen wordt ben ik. Of all people.. hier ga je spijt van krijgen.

Ik heb geen idee wie of wat ik representeer.. de vader, moeder, partner, de sex itself? Heeft ze t gezegd, is t langs mij heen gegaan of heeft ze t gewoon niet gezegd?
De vraagsteller zelf mag hier blijkbaar niet kiezen.. dat doet de begeleidster. Ik vind deze werkwijze raar. Bij die opstelling die ik 10 jaar geleden aanschouwde was dat anders. Het lijkt mij ook logischer dat je als vraagsteller input hebt.. je moet toch iets voelen bij de persoon die je op de vloer wilt zien?!

Staren

Terwijl ik daar sta ben ik me meer dan ooit bewust van t feit dat ik een kont heb. De mensen achter mij zitten op ooghoogte van mijn aars en ik baal dat ik dat dagelijkse voornemen om squads te doen nooit waar heb gemaakt. Dan had t misschien nog een beetje plezierig voor ze geweest om er zo confronterend tegenaan te moeten kijken. Zouden ze proberen om om mijn kont heen te kijken of hebben ze zich berust in hun lot?

Ik sta een meter of twee vanaf een wiebelige vrouw die elk moment ter aarde kan storten. Die houding van haar ziet er echt super oncomfortabel uit.. denk aan je nek meid. Ze past prima in dit poppentheater, ze staat er namelijk bij als een pop met slappe touwtjes! Ze voelt van alles, ik voel vooral dat ik met dr te doen heb.

Een paar minuten later sta ik ineens tegenover twee andere representanten, een man en een vrouw. Ze staan echt gruwelijk in mijn aura! En op t moment dat je denkt.. dichterbij kan niet.. schuifelen ze nog een stapje dichterbij. De vrouw kijkt me indringend aan en knippert gewoon niet.. echt.. gewoon niet! Ze heeft diep donkerbruine ogen die best boos kijken. Die ogen zijn prachtig, maar duidelijk vol pijn. De man staart ook maar minder eng, deze man staat duidelijk relaxter in t leven.

Hoe doen die mensen dit.. zo staren zonder in lachen uit te barsten? Ik voel me een soort schoolkind die d’r giebel probeert in te houden. Ik kijk maar een beetje achteloos tussen ze door om zo te pogen mezelf te beheersen.. Wat gaan we eigenlijk eten vanavond, heb ik vanmorgen helemaal niet over nagedacht.. vergeten..

Kont en ik

Er gebeurt van alles en mijn kont en ik staan er middenin. Elke keer als het de bedoeling is dat ik iets zeg schrik ik.. “Nou.. ik voel me sterker dan zij!” en ik wijs naar de slappe touwtjes.. “Ze oogt nogal fragiel en slapjes..” “En hij.. hij doet me niet zoveel eigenlijk.. die redt zich wel..” De diep donkere ogen vermijd ik maar even.. wat ik in haar ogen zie word zelfs ik stil van..

De begeleidster ratelt zin na zin op wat de vraagsteller moet herhalen aan een ieder op de vloer. Als vraagsteller heb je zelf bar weinig inbreng merk ik.. kut..

Het is klaar, vraagsteller geeft zichzelf als representant een knuffel en hop we zitten weer in onze stoeltjes.

Wie wil er nu vraagt ze.. “IK!” roep ik.. iets te enthousiast geloof ik want er gaat een soort lacherige energiegolf door de zaal. “Ja”.. zeg ik terwijl ik op de stoel naast haar neerplof.. “dan hebben we t maar gehad he!”

Verder naar deel 2..