Het zijn allemaal letters.. en soms ook gewoon hele woorden.. zinnen niet.. die gaan vaak wel goed.
De volgorde van woorden in een zin is duidelijk het probleem niet, alleen in die zin klopt het dan net niet helemaal omdat de volgorde en het correct uitspreken van een aantal letters in een woord dus wel weer een plobleempje is.
De w is een tough cookie.. en de r.. en de k.. en nog wel een paar.. geloof ik.

Ik versta en begrijp d’r prima

Eigenlijk weet ik niet eens exact welke letters wel en welke niet goed gaan. Ik.. de mama.. versta en begrijp d’r prima! “Gewenning!” zegt juf.. “Maar ze boekt echt wel vooruitgang hoor!”.. “Nou..” zegt juf.. “In het half jaar dat ze nu op school zit hebben wij dat niet gehoord hoor!”

Eigenlijk wil ik zeggen dat ze nog helemaal geen half jaar maar pas drie-en-een-halve maand op school zit maar ik hou mijn mond. Van bijdehand doen gaat mijn kleine kuiken toch niet duidelijker praten.
“Logopedie!” zegt juf.. schaapachtig kijk ik juf aan.. “Nou ik weet niet hoor.. dat is zo’n hip modeverschijnsel.. de halve school gaat naar logopedie!”
Juf gaat verzitten.. en andere juf ook.. twee juffen kijken me ietwat verbaasd aan. Juf zet de bril recht op haar neus.. “Wij denken echt dat het voor haar goed zou zijn! We zeggen het niet zo maar..”
“Maar het gaat al steeds beter.. het zal toch vanzelf wel goed komen?!”.. Juf en juf kijken me indringend aan.. “Nou wij vinden dus niet dat het beter gaat.. en het moet wel voor groep 3 goed zijn.. want als ze maloen zegt.. gaat ze straks ook maloen schrijven! Kinderen schrijven in het begin fonetisch dus de uitspraak moet echt goed zijn!”

Het laatste wat ik wil is een gepest kind

Wat zal ik geweest zijn.. ergens rond Feline haar leeftijd? Ik had een verrassing voor mijn ouders.. geen flauw idee meer wat en waarom het was maar wat me nog wel helder voor de geest staat was het briefje dat ik op de badkamerdeur geplakt had. Een a4-tje.. horizontaal met een boodschap met daarin het woord meneden.
Het moment dat mijn moeder zei “Het is Buhneden.” is 1 van de eerste ‘nah jaaaaa je meent het’ momenten in mijn leven geweest. “

Oh en..” Juf trekt mijn aandacht weer.. “..kinderen worden ook steeds harder naar elkaar toe he..”..

Het laatste wat ik natuurlijk wil is dat mijn kindje gepest gaat worden. Vooralsnog is daar gelukkig nog niets van te merken. Leentje ligt lekker in de groep.. met de meisjes heeft ze leuk contact en het ene na het andere jongetje wil haar liefje zijn. Dat ze het woord kus niet kan zeggen doet er bij 4 en 5 jarigen nog niet zo toe.. zo lang ze ze maar geeft!

Poezelig schattige onschuldige kleutertjes

Maar met ook een kind in groep 3 weet ik heel goed hoe het er over twee jaar aan toe zal gaan. Die 6 en 7 jarigen zijn niet meer van die poezelig schattige onschuldige kleutertjes. En hoewel ik denk dat het echt vanzelf goed komt met onze kleine Leen haar lettertjes durf ik toch niet zo goed het risico te nemen. Want stel dat het niet goed komt.. stel dat ze straks al 6 jarige nog steeds tus toep tie en temles zegt en ze daarmee gepest gaat worden! Zeg ik dan ja sorry.. mammie is nou eenmaal geen kuddedier?! En dus nam ik het door juf aangereikte briefje met daarop naam en nummer van schijnbaar dé logopediste van het dorp in ontvangst met de belofte dat ik zal gaan bellen.

Ik loop er niet meer van weg maar draai me om om achter de meute aan te hobbelen. Hoera.. nog meer afspraken om logistiek in te plannen en die ik kan vergeten om in mijn agenda te zetten. En ik ben ook alvast aan ‘t oefenen om het straks met een strak gezicht mijn strot uit te krijgen.. ‘Sorry.. Leentje kan niet spelen.. ze moet naar lo-go-pe-die!’

Sja.. alles voor ‘t tind he!