Destijds heb ik wel gelijk mijn complete uitvaart geregeld, muziek, bloemen, genodigden.. alles. Mijn adhd brein heeft er alleen wel voor gezorgd dat die wilsbeschikking is opgeruimd om nooit meer het licht te zien. Ik kan je met alle wil van de wereld echt niet vertellen waar die gebleven is. Compleet nutteloze actie geweest dus, maar t idee was leuk.
Het zal de derde of vierde sessie zijn geweest dat ik halverwege gewoon niet meer kon. Tranen van verdriet, boosheid, angst.. alles. Ik raakte volledig over mijn toeren, ik wilde het niet meer aanhoren. Ik stond op en ben zonder om te kijken weggerend. De groep bleef perplex achter.
Er rende een hulpverlener achter me aan, maar het was zinloos. Ik was overstuur en niet meer tot rede vatbaar. Weg, ik wilde alleen maar weg. Weg van deze vrouwen, weg van deze verhalen!
Ik ben echt in shock. Vandaag zie ik bij meerdere dames op Facebook een tekst voorbij komen over de huidige…
Wat ik toen nog niet wist was dat dit het begin pas was. Je komt in een vernederende procedure terecht waarin je meerdere malen opnieuw je verhaal moet vertellen.
Ik was 25 jaar, geestelijk gewoon verbrijzeld en werd voor de leeuwen gegooid. Het was nooit in me opgekomen dat de boel omgedraaid zou kunnen worden, dat er een advocaat mij als de bad guy aan zou wijzen, maar dat is precies wat er gebeurt.
Al weken zit ik te denken aan wat ik moet schrijven, al weken op zoek naar de juiste woorden. Inmiddels…
Nu nog de omgeving, ik had water in mijn hoofd.. ik zag haar al staan in dr smetteloos witte jurk voor een woeste zee. Nou komt ons Gooimeer niet echt in de buurt van een woeste zee maar ik had bedacht dat ook daar Photoshop in kon helpen..
Alleen zoals zoveel dingen (in mijn leven in ieder geval) gaat niet altijd alles zoals je vantevoren bedenkt.
Anne heeft 3 pogingen ondernomen.. ze zat zo vol angst en was zo in het nauw gedreven dat ze eigenlijk niets meer te verliezen had. Ze ging onder.. maar dan wel strijdend. De eerste keer werd ze weggestuurd met de mededeling dat er niemand aanwezig was om haar te woord te staan. De tweede keer werd ze niet serieus genomen. Bij de derde poging is het wel gelukt, ze kwam terecht bij zedenrechercheurs die de ernst van haar verhaal wel inzagen. De dader kwam voor mij te staan en ik heb hem veroordeeld. Zijn tijd achter tralies valt in het niets bij haar levenslang.. maar zijn naam staat voor altijd in mijn zwaard gegraveerd.
Dus zelfs als een slachtoffer niet tegenwerkt, niet vecht, geen nee zegt en alles ondergaat kan er sprake zijn van verkrachting. En daarbij kan er dus ook sprake zijn van een jarenlang trauma.. van verdriet.. van angst. En het laatst wat je wilt is zo iemand het gevoel geven dat ze zichzelf tekort heeft gedaan omdat ze geen nee heeft gezegd.
Wow kijk nou… een etalage vol rode lippen! Hoe gaaf is dit! Lieve Ellen en Gert, wat een cadeautje deze…
Soms wist je niet hoe of waar je kijken moest.. met je ogen dicht, open, kijkend naar mij of naar jezelf.. het maakte niet uit.. je keek altijd goed! Je danste voor de lens, veegde de tranen van je wangen, trotseerde de regen en dacht jezelf warm. Die onderkin, buik, die rimpels.. zat je haar wel goed en je handen op de juiste plek? De glans in je ogen, een serieuze blik, een traan en een volle gulle lach. Ik ken je al zo veel jaar en heb je pas net ontmoet.
Voor jou, op het wonder dat leven heet.. omdat jij als geen ander weet dat het ook zomaar voorbij kan zijn. Nog geen 25 jaar oud en de grond werd bruut onder je voeten vandaan geschoten, niets was meer wat het was.
Sommige mensen noemen het moedig, jij noemt het een wanhoopsdaad, maar hoe dan ook.. jouw aangifte heeft hem achter tralies gezet.
Tegen een vuurwapen is niet te vechten, en toch heb je gewonnen…
Nou mopje.. daar sta je dan.. eindelijk.. tussen de rest. Op de dag die ik wist dat ging komen.. ..maar…