Terwijl mijn gevoel in mijn hoofd toetert dat het echt erg is dat ik de situatie normaal vind troost mijn verstand mij met de woorden dat het ‘normale’ gevoel niets af doet aan mijn liefde voor haar. Het gemis is helemaal niet weg, het is alleen draaglijk geworden. De consequenties van haar dood zijn nu in mijn leven verweven, en dat is iets goeds. Stel je voor dat ik na twee jaar nog steeds bij elke gedachte aan mijn moeder tissues vol tranen en snot zou produceren.
Ik kwam in Michigan terecht.. vlakbij Detroit en kort na mijn aankomst daar ontmoette ik Ceri, een Zuid Afrikaans vrolijk ding. Ze was zo’n beetje gelijktijdig met mij aangekomen en het was ‘liefde’ op het eerste gezicht. We klikten zo goed, beide nog zo groen als gras op t au pair gebied maar vol energie en goede moed.
Dat jaar, waar is dat eigenlijk gebleven? Hoe kan een jaar wat niet te doen leek zo snel voorbij zijn gegaan? Kerst, pasen, zomer, winter, elke maand, elke dag, elk uur.. voorbij. We zijn ook allemaal een jaartje ouder geworden. Behalve jij dan mam, jij blijft voor altijd 81.
En toen was ik aardig door mijn opties heen.. op het stukje hal op zolder na. Niet echt het meest overzichtelijkste plekje in huis. Eigenlijk gewoon het plekje in huis waar ik alles neer kwak waarvan ik niet weet waar ik het anders kwijt moet.
Wat ik toen nog niet wist was dat dit het begin pas was. Je komt in een vernederende procedure terecht waarin je meerdere malen opnieuw je verhaal moet vertellen.
Ik was 25 jaar, geestelijk gewoon verbrijzeld en werd voor de leeuwen gegooid. Het was nooit in me opgekomen dat de boel omgedraaid zou kunnen worden, dat er een advocaat mij als de bad guy aan zou wijzen, maar dat is precies wat er gebeurt.
Het ging gewoon niet meer, ik moest iets doen om het geraas te stoppen. Op vrijdag 13 augustus besloot ik om het op te gaan schrijven, schrijven was tenslotte mijn ding en wie weet gaf dit wat lucht.
Tussen de tranen door zat ik met een glimlach, dit is dus 100% mijn moeder. Ik vraag me af of ze het inmiddels opgegeven heeft of nog steeds verwoede pogingen doet een trekje van een sigaret te kunnen nemen.
Ik had ook ontzettend te doen met mijn moeder, ze was dus nog aan t uitpuzzelen wat nou de bedoeling precies was. Nou is mijn moeder haar richtingsgevoel altijd al wat dramatisch geweest dus op zich niet heel verbazend dat ze ook na haar dood de weg even kwijt is.
Mama was georganiseerd. Ze had altijd alles onder controle. Ze wist exact waar wat te vinden in huis en had altijd meer dan genoeg voorraad van werkelijk alles wat je misschien wel eens een keer nodig zou kunnen hebben.
Mama haar administratie was tiptop in orde, elke cent wat er in of uitging werd genoteerd. Ik geloof niet dat er ooit een herinnering op haar deurmat is gevallen. Mama wist waar ze lid van was, wat ze besteld had en wat ze weggegeven had.
Het valt me zo zwaar. Ik mis mijn moeder. Mijn lieve eigenwijze moeder. Het viel niet altijd mee om boodschappen met haar samen te doen. Zo kon ze minutenlang zoeken naar toast bij de ontbijtgranen.
“Mam.. die staan bij de chips en zoutjes..”
“Nee hoor, ik weet zeker dat ze hier staan!”
“Jij lijkt ontzettend op je moeder..” zegt tante F. “Je klinkt zelfs zoals je moeder!” De laatste keer dat ze me zag was ik een tiener, nu ben ik een volwassen vrouw, zelf moeder van 3 tieners.
Er biggelt een traan over de lijnen in haar wang.. ze koestert warme herinneringen aan mijn moeder.
Ik begon me zelf pas zorgen te maken toen mama terminaal ziek bleek, geopereerd worden terwijl je moeder op sterven ligt is eigenlijk gewoon geen optie. Ik vroeg me af wat er eerder zou komen, mama’s dood of het telefoontje over mijn operatie.
Ik was echt vol in de overtuiging dat het Quando Quando Quando moest zijn.. in aanloop naar de uitvaart heb ik het nummer (en de twee andere) thuis nog een paar keer ter voorbereiding gedraaid zodat ik tijdens de uitvaart niet volledig in zou storten. Sterker nog.. in de auto op weg naar het crematorium hebben we ze nog heel hard aangezet. Voor ons mama in de lijkwagen.. daarachter onze auto stuiterend over de weg met Quando Quando Quando door de speakers gallend.
Benny en Frank zijn geen probleem, die zijn ongetwijfeld in het uitvaartcentrum aanwezig, Engelbert daarintegen moet naar gezocht worden.
Spotify opper ik.. maar dat mag blijkbaar niet.. “Ten strengste verboden” zegt de uitvaartondernemer. “Maar maak je geen zorgen, het komt goed!”
“Ik hoop het.” zeg ik.
Morgen is de uitvaart en ik heb nog geen letter op ‘papier’ gezet. Schrijven is me altijd makkelijk af gegaan maar nu kan ik al dagen de woorden niet vinden. Hoe moet ik in hemelsnaam afscheid nemen van mijn eigen moeder? Wat moet ik zeggen? Er zijn geen woorden die haar eer aan doen, die mijn verdriet kunnen benoemen.
Trillend en overstuur bel ik het 06 nummer terug, “Ik ben gewoon thuis! Ik sta in de keuken te wachten op de kaarten.. Ik ben er gewoon!!” maar hij weet zeker dat ik er niet ben. “Waar staat u dan?” vraag ik hem. Hij noemt mijn straatnaam gevolgd door nummer 1… “Nummer 1?! Ik woon op 14!”
Het leek wel niet echt, een scene uit een film. De grijze auto die voor de deur stopte met die…
Men zegt dat als je dood gaat je leven aan je voorbij flitst. Ik kan inmiddels concluderen dat dat ook…
De dood loert. Als een soort aasgier hangt ie om haar heen. Het is voelbaar. Het beangstigt me maar stelt…
Er zijn vaker momenten in mijn leven geweest die wel een achtbaan leken maar deze afgelopen 2 weken spannen de…
We slepen ons door de dagen. Terwijl ik functioneer in de overlevingsstand staat mijn moeder in de sterfstand. Elke dag…