Op Qmusic zenden ze de top 500 van de nineties uit. Om deze lijst samen te stellen kon iedereen een eigen top 40 insturen. Een top 40.. 40 liedjes dus.. 40 maar! Hoe dan? In 1990 werd ik 14, de jaren 90 heb ik dus behoorlijk intens beleefd. Hoe in hemelsnaam moet ik dat terug brengen naar maar 40 liedjes?
En dan zou ik ook nog eens moeten gaan bepalen welke op welke plaats zou moeten? Nee, dat is niet te doen. Ik dacht, ik vul die lijst maar gewoon in met de eerste nummers die in me oppoppen en dan zie ik wel waar t schip strand. Nou op 1 liedje na dan.

Er is namelijk 1 liedje die absoluut niet mocht ontbreken in mijn nineties lijst. Het enige liedje ooit waarvan ik nog exact weet waar ik was en wat ik deed toen ik hem voor het eerst hoorde. Een nummer die me greep vanaf het allereerste moment dat ik het hoorde. Mijn nineties nummer 1 hit.

De jaren 90

Als ik de jaren 90 ergens mee associeer dan is het wel Amerika. Ik ben er in dat decennia 2x geweest. In juni 1997 ben ik richting Detroit vertrokken om te Au pairen maar eerder, in 1996, was ik in Washington D.C. Op bezoek bij mijn lieve vriendin Laura.

Laura was al eerder als Au pair naar Amerika vertrokken en had na haar jaar besloten niet meer terug te keren naar Nederland. Ze bleef in Amerika.
Internet en/of email was toen nog zeldzaam dus ons summiere contact bestond uit veel te dure telefoontjes en de ouderwetse post.

Nou had ze het al vaker geroepen maar die ene keer, eind juli, dat ze door de telefoon heen riep, “Kirsten kom nou gewoon langs joh! Kom!” Die keer.. toen dacht ik.. What the fuck.. ik ga gewoon!!

Een totaal ervaringsloze familie

Op 17 augustus 1996 stond ik voor t eerst op dat immense Schiphol. Mijn ouders minstens net zo nerveus als ik. Een totaal ervaringsloze familie wat vliegen betreft. Wij waren autovakantiegangers. Nooit eerder had ik gevlogen en nu ging ik, een puppy van net 20, in m’n up een vliegtuig in om de oceaan over te steken.

Ik vloog met Icelandair en had een overstap op IJsland. Als je had gezegd dat t een overstap op de maan was had ik je ook geloofd, dat landschap, die kraters! Nog nooit had ik zoiets gezien!
Als een soort stuiterbal vloog ik op IJsland het vliegveldje over, zoekende naar de juiste gate voor de grote oversteek over de oceaan. Met hulp van vriendelijke medepassagiers gelukkig vrij vlot gevonden.

Ik denk dat de vraag niet eens zozeer is hoe ík de vlucht ervaren heb. Ik zat namelijk gewoon als een nerveuze kip bij t raampje starend naar de oceaan mezelf uren achtereen af te vragen of t allemaal wel goed zou komen. Het is meer de vraag hoe de rest het ervaren heeft. Ik ben van natura al best wel ‘plasserig’ namelijk, laat staan als ik nerveus ben. Stilte enzo is ook gewoon niet heel erg mijn ding maar eten daarentegen weer wel! Daar kwam de stewardess nadat ik de honey roasted peanuts had ontdekt ook gauw achter. Mag ik alsje alsje alsjeblieft nog een zakje? Een onweerstaanbaar lief nerveus gezicht keek haar veelvuldig even aan.
Om de pinda’s weg te spoelen vroeg ik daarna dan weer om water en tja dat water dat euh. Nou.. anyway.. niemand heeft zich verveeld.

Het was t allemaal net niet

Eenmaal in D.C. aangekomen stond Laura daar op t vliegveld met haar toenmalige vriendje mij op te wachten. Uitgelaten kwam ik aan, alles was mooi, alles was prachtig.

Op 1 van mijn eerste dagen daar nam Laura me mee shoppen. Winkeltje hier, winkeltje daar. Welke precies ben ik vergeten, behalve die ene. Dat was een platenzaak. We liepen naar binnen, heerlijk.. een beetje scheumen door de bakken tot je iets tegen komt wat je aan spreekt.

Ik had de ene na de andere cd in mijn handen maar het was t allemaal net niet. Ik moest en zou echter wel een cd kopen, gewoon als soort van souvenirtje. En omdat ze nou eenmaal een stuk goedkoper waren dan in Nederland.

Het volmaakte liedje

Terwijl mijn vingers en ogen door de bakken vol cd’s gingen werden mijn oren ineens getrakteerd op het allermooiste liedje ooit! Die stem, die melodie, die tekst! Gewoon alles! Het volmaakte liedje kwam door de speakers in die platenzaak en raakte me vol in mijn hele ziel en zaligheid.

Mijn handen lieten de cd’s los, mijn ogen keken op en zochten een werknemer.
“Who is this?” vroeg ik.. “It’s Toni..” zei hij.
Een groenige cd met daarop een groot hoofd werd in mijn handen geduwd. “Number four..”
Ik wist niet hoe snel ik hem af moest rekenen, deze.. deze is voor mij!

Mijn nineties nummer 1 hit

Bijna 26 jaar later is mijn cd speler al lang en breed vervangen door Spotify, maar in mijn favorieten lijstje staat ze nog steeds adembenemend mooi te zijn. Mijn nineties nummer 1 hit. Un-Break My Heart.. ♥