How much of my mother has my mother left in me?
How much of my love will be insane to some degree?
And what about this feeling that I’m never good enough?
Will it wash out in the water, or is it always in the blood?
~ John Mayer

De eerste 3 maanden heb ik avond na avond gehuild. Haar korte maar heftige ziekbed, het gemis, de zorgen om mijn vader.. mijn tranen hebben rijkelijk gevloeid.
Het weekend van mijn verjaardag, 2 maanden na haar dood, ben ik echt ontroostbaar geweest. Ik wist niet dat een mens zo veel achter elkaar kon huilen. Niet dat mijn moeder nou altijd zo’n prominente rol innam op mijn verjaardag maar nu was ze er gewoon niet meer. De vrouw die mij op deze wereld heeft gezet was er niet meer bij.

Ze was zo gek op taart, en nu bleef haar stukje staan.

Mijn standaard jankuurtje ‘s avonds heeft tot aan de vakantie geduurd. Toen moest ik noodgedwongen stoppen. Elke avond hartverscheurend voor een tent tussen je kinderen gaan zitten janken had een goed verhaal voor de overige campinggasten geweest maar niet voor mijn gezin.

Mama’s ziekbed en dood waren als een orkaan

Bij thuiskomst na de vakantie realiseerde ik me hoe ontzettend moe ik eigenlijk was, totaal uitgeput. Mama’s ziekbed en dood waren als een orkaan. Het stormde mijn leven binnen en gooide alles overhoop. Het geraas aan emoties in mijn lijf was totaal niet meer onder controle, ik deed wat ik moest doen en probeerde mezelf ondertussen met elke druppel energie die ik in me had staande te houden.

Ik hoopte dat het geraas zou stoppen, dat de storm zou gaan liggen maar dag na dag, nacht na nacht bleef het maar doorgaan. Mijn hoofd zat overvol met gedachten, als een film bleef zich alles maar afspelen in mijn hoofd. Alle scenes door elkaar, in elkaar, langs elkaar. Ik wilde het onthouden, ik moest het onthouden! Vergeten was uit den boze! Het was op sommige dagen zo heftig dat ik er letterlijk pijn van in mijn hart kreeg.

Het ging gewoon niet meer, ik moest iets doen om het geraas te stoppen. Op vrijdag 13 augustus besloot ik om het op te gaan schrijven, schrijven was tenslotte mijn ding en wie weet gaf dit wat lucht.
Het bleek echt een schot in de roos te zijn! In de dagen die volgden was ik niet te stoppen. Alsof ik een luikje had geopend en de orkaan met 130km p.u. de woorden er uit blies. Als een malloot zat ik uren en uren achtereen te typen. Dagenlang. En met elk woord wat op mijn scherm verscheen kwam er weer een beetje ruimte in mijn hoofd.

Alles wat ik opschrijf hoef ik immers niet perse meer te onthouden.

In een week geschreven

Ik heb alles in pak-em-beet een week tijd geschreven. In de maanden die volgden heb ik de blogs nog wel vele malen doorgelezen en gereviseerd en dan met name de eerstvolgende op de planning.
Dan heb ik het overigens niet over een keer of 3/4.. nee ik heb het over gemiddeld zo’n 100x per blog. Met als uitschieter zelfs eentje van 258 keer!
Dit gaat meestal wel over kleine dingen zoals de titel, een komma of een woord. En heel soms over een complete alinea.

Maar in de basis.. is alles in feite dus in augustus al geschreven. Tot aan nu….

Pap doet het super goed

Vandaag is het 17 december.
Inmiddels zijn we maanden verder en hebben pap en ik ons ritme aardig gevonden. Pap doet het echt super goed, ik voel me een trotse dochter. Wel zijn mijn taken als mantelzorger behoorlijk toegenomen. Ik regel zijn eten, boodschappen, financiën, overige administratie, medicijnen maar ook de dokters en ziekenhuis bezoeken.

Schoonmaken hoef ik gelukkig maar minimaal te doen, er komt via de WMO elke week een dame de boel poetsen. Zo nu en dan belt er iemand of komt er iemand een kopje thee bij hem drinken en de buurvrouw schuift af en toe een bakje eten door.
Hij heeft de scootmobiel van mijn moeder met liefde geadopteerd en gaat af en toe een frisse neus halen of naar de Turkse winkel aan de overkant. Doodeng want zijn zicht is bar slecht maar hij gaat niet ver, rijdt op bekende wegen en heeft er zelf vertrouwen in. Hij gaat de deur niet uit zonder mijn gegevens op zak en meldt zich vantevoren en na afloop af en aan.

We missen mama, elke dag

We missen mama, elke dag. Dat kan ook niet anders want we hebben heel veel van haar gehouden. Er zijn nog steeds dagen dat de tranen vloeien maar het gemis wordt dragelijker.
Ik koester elke dag dat ik mijn vader nog heb, onze band is sterker dan ooit. Ik hoop dat mama voelt/ziet/weet hoe goed we het samen doen want ow wat heeft ze zich druk gemaakt om het feit dat ze papa ‘alleen’ achter moest laten.

De storm is gaan liggen en de brokstukken zijn grotendeels opgeruimd. En hoewel het me niet allemaal even gemakkelijk af gaat heb ik voor mijn doen de boel wel redelijk onder controle.

Bedankt

Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor het lezen. En ook voor alle lieve woorden, ze hebben me heel veel goed gedaan.

Laten we genieten van en met elkaar. Laten we liefhebben en laten we proosten op het leven!

Cheers! ♥