Van die dingen die je dan gewoon weet. Zo weet ik dat pasen in 2006 ook op 17 april viel, alleen was dat toen niet eerste maar tweede paasdag. Ik weet het omdat het een datum was waar ik maanden naar uitgekeken had. Het was namelijk de datum die de gynaecoloog in september 2005 noemde als zijnde mijn uitgerekende datum.

Noem me naïef

Ik had echt een hele hoop bedacht in al die maanden tussen september en april in maar niet dat ik op 17 april geen baby in mijn armen zou hebben. Noem me naïef maar ik was er van overtuigd dat ik haar dan al vast zou hebben. Overtijd lopen, daar deed ik niet aan. Sterker nog, omdat ze al bijna uit m’n buik barstte werd ik op 10 april, met exact 39 weken zwangerschap al ingeleid.

Grote uitzetting had de verloskundige genoteerd. Mijn baby was erg groot en zat klem. Je kon zo je hand om haar billen aan de bovenkant van mijn buik leggen en rechts kon je bijna de tenen van twee trappelende voetjes tellen. Haar hoofd zat diep weggestopt in mijn bekken. Al weken kon t kind geen millimeter meer verschuiven en de verloskundige besloot dat de tijd dat ze geboren mocht worden wel aangebroken was.
Ik was blij, ik waggelde als een eend, kon al weken geen warme hap meer verdragen en was gewoon ontzettend toe aan mijn baby uit mijn buik. Opgetogen meldden we ons dan ook ‘s morgens in het ziekenhuis, vandaag zou mijn baby komen!

Ze kwam niet

Lang verhaal kort. Ze kwam niet. En zo flauw als alleen moeders kunnen zijn grap ik tot op de dag van vandaag nog steeds tegen dr, ‘Als het aan jou had gelegen had je er nog in gezeten!’

Haar geboorte duurde gevoelsmatig 17 dagen. Af en aan zat er in die dagen weer een arts tussen m’n benen de boel te checken en wat gel te smeren echter elke keer zonder resultaat. Ik begon op een bepaald punt echt te geloven dat dit kind niet zou komen. De verpleegkundigen die dan weer grijnzend riepen dat er nog nooit eentje was blijven zitten kon ik wel schieten. Dit kind.. dit.moet.er.uit!

Tot daar ineens op 25 april vlak voor middernacht als een soort magisch iets weeën waren.. vanaf wee 1 netjes om de paar minuten. Ze waren alleen niet echt heel sterk en uren en uren verder was dat nog steeds het geval. Het duurde al met al 32 uur eer ik een schamele centimeter ontsluiting had. Een hele centimeter ontsluiting, halleluja, hang de vlag uit! Dit betekende namelijk dat ze me aan een wee opwekkend infuus konden hangen. Dat infuus klinkt redelijk onschuldig. Dat is het niet! Het is een soort van orkaan in een zak wat beetje bij beetje in je lijf wordt gepompt!

Een ruggenprik

Hartstikke leuk ook van die verpleegkundige dat ze elke paar uur dat infuus weer een stukje hoger zetten want ‘het schoot niet echt op’.
Na 9 uur gillend aan dat infuus was geen enkele verpleegkundige nog veilig binnen een meter van mijn bed. Ook was de gehele afdeling inmiddels op de hoogte van mijn weeënstorm en dus werd er besloten dat er actie ondernomen moest worden. Waarschijnlijk hadden ze me t liefst buiten westen gebracht maar het werd een ruggenprik. Ram die naald er maar in.. doet me niets meer!

Twee ontspannen uren volgden.. mijn gehele onderlijf was gevoelloos. Het is dat t apparaat mijn weeën nog liet zien, ik merkte er zelf niets meer van. Maar mijn baby merkte ze nog wel. Dit meisje zat al weken klem en nu schoot die toch al te krappe omgeving ook nog eens al uren en uren lang elke paar minuten in een kramp. Ze was not amused.

Blij en dankbaar

Als er nood is gaat het snel. Ik ben blij en dankbaar dat er keizersneden bestaan. Om iets over zevenen werd op donderdagavond 27 april in de ok een prachtige baby uit mijn buik getrokken.
Ineens was ze er, het allermooiste en liefste wezentje dat ik me ooit kon bedenken! Mijn baby, mijn heerlijke volmaakte dochter. Vol en rond, prachtige donkere haren en een hoofd in de vorm van mijn bekken.
Ik was een mama geworden.

Cadeautje

Mijn heerlijke dochter, met glinsterende ogen kijkt ze me aan! Haar hoofd is inmiddels rechtgetrokken, haar richtingsgevoel niet. “Neeeeee mam.. nou moet ik nog zooo lang wachten!”
Ik heb haar net verteld dat ik haar verjaardagscadeautje al binnen heb, ze heeft geen clou want ze had geen wensen door gegeven. Vol enthousiasme vertel ik er over en wrijf het er nog even goed in.

Ja, ze kan dan misschien de mooiste en de liefste zijn.. maar ze gaat hem voelen hoor. Gek ga ik dr maken.. vanaf nu elke dag weer! Had ze maar op tijd moeten komen..