West Bloomfield, MI. June ’97.

Zij wilde eigenlijk geen au pair meer, hij wel.
Ze hadden er al 4 gehad en haar vertrouwen in Au pairs was weg. Van de 4 was namelijk alleen de eerste een jaar gebleven, de rest haakte vroegtijdig af. Dat varieerde tussen de 6 weken en 4 maanden maar geen van de 3 hield het vol.

Het waren meisjes uit Engeland en Scandinavië. Maar die eerste, die ene die daar wel een heel jaar fantastisch de au pair heeft uitgehangen kwam uit Nederland. Uit Amersfoort om precies te zijn.

Gerda

Haar naam ben ik kwijt, geen idee meer. Maar laten we haar Gerda noemen. Gerda was 21 en had als grootste hobby’s wandelen en lezen. Ze droeg haar haar in een stevig bobje en hield van degelijkheid. Gerda was de rust zelve, ze was redelijk mening loos en behoorlijk meegaand. Gerda was de ideale au pair.

Hij wist zijn vrouw over te halen om nog 1x een au pair te proberen. Ze hadden momenteel een Amerikaanse babysitter in dienst, Shawna, maar zo’n inwonende hulp zou het toch een stuk makkelijker maken. Hij advocaat, zij rechter, ze waren er maar druk druk druk mee.

Ze ging overstag, maar dan wel een Nederlands meisje.. want ze hadden zo’n goede ervaring met die lieve rustige Gerda.

Ik weet niet of ze zich daar ter plekke op Detroit Metro Airport al realiseerden dat ik geen Gerda was of dat dat kwartje pas echt goed landde op dag 3.. toen rond 11 uur ‘s avonds de telefoon ging en een vreemdeling aan de andere kant van de lijn vertelde dat er een ietwat paniekerig Nederlands meisje aan was komen lopen..

Tamara

Als je als au pair bij je gezin aankomt krijg je van de clusterleider een lijst. Op deze lijst staan alle namen, adressen, nummers en nationaliteiten van alle mede au pair in je *cluster. Er stond 1 Nederlandse op, Tamara.
Op dag 2 besloot ik Tamara te bellen.. “Ja hoi! Ik ben nieuw hier!”

Diezelfde middag nog kwam Tamara op bezoek. Tamara was al een oude rot in t vak. Ze zat er al een maand of 10 en had dus niet lang meer te gaan. Tamara was meer een soort Gerda, haar passie voor wandelen, lezen en sandalen deelde ik destijds echt totaal gewoon niet. En mijn enthousiasme voor tot diep in de nacht op de dansvloer staan, shoppen en daten deed haar weer totaal niets.

Maar het deed er allemaal niet toe, tegen alle natuurwetten in waren het gelijk een dikke match. Door de situatie natuurlijk. Als enige twee Nederlandse meiden daar in t verre Amerika trek je wat sneller naar elkaar toe. Maar wat hadden we een lol samen, een magische klik.

Op bezoek

De volgende dag besloot ik mijn vleugels te spreiden en bij haar op bezoek te gaan. Na het eten ergens stapte ik in mijn auto en kwam ik met dank aan het wegwijsbriefje van Tamara aan op Walnut Lake Road.

We hadden een gezellige avond en rond kwart over tien stapte ik in mijn auto om terug naar huis te rijden. Ik had doordeweeks een curfew van 23u en het was pak-em-beet een kwartiertje rijden. Meer dan mooie timing dus.

Maar dan moet je wel het briefje goed om houden.

Eindeloos

Voor je gevoel gaat een terugreis altijd sneller dan de heenreis toch?
Ik snapte er niets van.. de weg leek wel eindeloos. Ik zocht in het donker naar herkenning, naar iets wat ik wellicht eerder die avond ook had gezien. Een bekende straatnaam ofzo.. gewoon iets!

Moest ik hier niet links? Of rechts? Ik hield het briefje alle kanten op maar het ging nergens meer over.

Daar zat ik dan, in mijn vreemde auto in een vreemd land op een vreemde weg. En maar doorrijden en doorrijden. Ik voelde langzaam maar zeker de paniek opborrelen. Dit gaat niet goed zo!!

Een shabby winkeltje

Geen idee waar ik nou precies links of rechts ben gegaan maar tussen heel veel donker en niets in viel mijn oog op een lege parkeerplaats naast een shabby winkeltje waar nog licht brandde.
Ik besloot te stoppen. Parkeerde de auto op de parkeerplaats, zuchtte even diep en liep naar het winkeltje.

“Hi, I’m a little lost, can you help me?” Met wanhoop in mijn ogen en een onvervalst Nederlands accent stond ik in de deuropening. 3 paar donkere latino ogen keken me verbaasd aan. Een wat oudere grijze man, een iets te bolle jongeman met gemillimeterd haar en een slanke jongeman met glanzende zwarte lokken hingen bij de kassa te chillen. Het was alsof ik een filmset binnen wandelde!
Voor deze mannen was de realiteit net zo onwerkelijk als voor mij. Zit je dan ‘s avonds laat in je shabby winkeltje in een door god verlaten gat ergens middenin Michigan.. loopt er ineens een Europese chick in nood binnen.

Het telefoonboek werd er bij gepakt

Het telefoonboek werd er bij gepakt. Onder de F van Frankel stonden ze. De oudere man belde, mijn host vader Mark nam op. Hij lag al lang en breed te snurken en was niet erg gezellig. Hij zuchtte zo hard dat ie ‘haar dan wel kwam halen’ dat ik dat twee meter verderop nog luid en duidelijk kon horen.

De jongen met zwart glanzende lokken greep zijn kans en vroeg mijn host vader het adres. Wat een toeval, hij moest ook die kant op! Ik mocht achter hem aan rijden. Drie kwartier later stopten we voor mijn huis. Als een blij ei sprong ik mijn auto uit en stuiterde ik om hem heen..

“Thank you, thank you, thank you sooo much!!”
“Yeah no problem, so.. you wanna go out with me?”

Dag 3, toen wisten ze het in ieder geval zeker. Dat wat ze in huis hadden gehaald.. dat was geen Gerda.

*Een groep met alle lokale Au pairs binnen die organisatie.