Ooit heb ik in een praatgroep gezeten. Het was een groepje van zo’n 8 vrouwen, elk met haar eigen verhaal. De leeftijden lagen uiteen, zo pak-em-beet tussen de 20 en 55 jaar. Ik was zelf 25 en had een verhaal die ik destijds nauwelijks kon vertellen. Mede omdat het verhaal nog niet af was, ik zat er gewoon nog middenin.

De hulpverleners die me in deze praatgroep hadden geplaatst hebben dat met niets dan goede intenties gedaan maar het was een drama.

Een ‘vers’ slachtoffer

Ik was een ‘vers’ slachtoffer, het was nog maar net gebeurd en de eerste rechtszaak moest er nog aankomen. Justitie had het onderzoek nog in volle gang en terwijl ik leefde op pillen om de situatie te overleven spraken de andere vrouwen al over een (ver) verleden. Ik was ook nog eens de enige die aangifte had gedaan dus ook in het hele juridische proces kon ik geen ondersteuning vinden.

We hadden allemaal met een seksueel delict te maken gehad maar daar hield de gelijkenis mee op.

Ik kon op dat moment echt helemaal niets met hun verhalen

Sommige van de dames verschijnen nog zo op mijn netvlies, andere zijn niets meer dan een vage vlek. Zo weet ik nog dat 1 van de dames een beetje een apart verhaal had, ze dacht als kind te zijn misbruikt maar ze wist het niet zeker. Ze zou het namelijk ook gedroomd kunnen hebben.
Een andere dame was als tiener door een jongen van haar fiets getrokken en in de bosjes verkracht. En weer een andere dame was ook als tiener door een groep jongens verkracht. De oudste van het stel werd als kleuter regelmatig door een oom betast.
Van de andere dames weet ik niet meer dan dat het seksuele delict ook jaren geleden was gebeurd.

Ik kon op dat moment echt helemaal niets met hun verhalen. Ik zat zo ontzettend vol in mijn eigen verhaal dat ik geen begrip, geduld of empathie had voor de verhalen van deze vrouwen.

Jaren geleden

Het was toch jaren geleden gebeurd, waar heb je het in hemelsnaam nog over! Terwijl ik gisteren een plukje schaamhaar op het politiebureau af heb moeten laten knippen voor DNA onderzoek zit jij hier te jammeren dat iemand 30 jaar geleden zijn hand in je broekje heeft gestopt! Het frustreerde me.

Het zal de derde of vierde sessie zijn geweest dat ik halverwege gewoon niet meer kon. Tranen van verdriet, boosheid, angst.. alles. Ik raakte volledig over mijn toeren, ik wilde het niet meer aanhoren. Ik stond op en ben zonder om te kijken weggerend. Er rende een hulpverlener achter me aan, maar het was zinloos. Ik was overstuur en niet meer tot rede vatbaar. Weg, ik wilde alleen maar weg. Weg van deze vrouwen, weg van deze verhalen!

21 jaar

Inmiddels ben ik bijna 21 jaar verder en speelt mijn verhaal zich af in het verleden. Ik ben de vrouw geworden die ik toen niet begreep. Ik kon en wilde destijds simpelweg niet geloven dat je zo veel jaar na dato nog zo veel emotie kon voelen bij wat je is aangedaan.

Het is 21 jaar geleden.. waar heb ik het in hemelsnaam nog over! Maar je hebt er geen keuze in.
Natuurlijk ben ik er niet meer 24u per dag mee bezig want ja, tijd heelt. Tijd maakt het dragelijk en zorgt er voor dat je kunt relativeren maar tijd laat het niet verdwijnen. Nooit. De vernedering van een seksueel misdrijf draag je voor altijd met je mee, dat verjaart niet. Het is 1 van de meest respectloze manieren om met een ander om te gaan en die minachting die voel je in je hele zijn.

Jeugdzonde

Deze week moest ik ineens aan deze vrouwen denken, zij lopen jaren en jaren voor op mij. Mijn 21 jaar is voor sommige peanuts.
Hoe zouden zij zich voelen bij het zien van lachende mannen om een jeugdzonde van 50 jaar geleden. Waarschijnlijk net als ik, vol afschuw.

Ik heb geen praatgroep meer nodig, ik red me wel. Maar ik ben van mening dat een ieder die de humor van een seksueel delict inziet wel degelijk thuishoort in een praatgroep.

In een praatgroep voor slachtoffers wel te verstaan.. ga er maar tussen zitten.. even zien of je dan nog lacht.