Rouwen is de prijs van houden van.

Begin augustus.

Bijna 45 jaar lang kon ik prima leven zonder in een God te geloven. Tot mama stierf, toen miste ik het ineens. Ik kan zo goed begrijpen wat een fijne houvast een geloof kan bieden. Wat moet het een vertrouwen geven om te geloven dat er meer is. Dat je elkaar ooit weer zal zien en dat er misschien wel een groter plan is dan alleen het leven hier en nu op aarde.

Ik ben geen atheïst en ik zal dan ook niet ontkennen dat er meer is tussen hemel en aarde. Alleen zo lang ik geen bewijs heb kan het voor mij alles zijn. En als het alles kan zijn kan het dus ook niets zijn. En dat beangstigt me, want als er niets is betekent dat dat ik mijn moeder nooit meer weer zal zien. Maar dan ook gewoon echt nooit…

Gedroomd

Ik heb haar wel in mijn droom gezien, ze zat in haar sta op stoel en ik stond in de woonkamer met iemand die op de bank zat over haar te praten.

“Waar heb je het over?” vroeg mijn moeder.
“Mam” zei ik terwijl ik me naar haar toe draaide. “Ik heb het over jou! Je bent al 3 maanden dood!”
“Oh meis..” was haar reactie.. “Dat weet ik toch helemaal niet..”

Ze wist het dus niet, in mijn droom wist ze niet dat ze dood is! Ik ben er dagen van slag van geweest, hoe kan mijn moeder nou niet weten dat ze dood is? Waar is ze dan? Ik vond het zo verwarrend.
Ik had ook ontzettend te doen met mijn moeder, ze was dus nog aan t uitpuzzelen wat nou de bedoeling precies was. Nou is mijn moeder haar richtingsgevoel altijd al wat dramatisch geweest dus op zich niet heel verbazend dat ze ook na haar dood de weg even kwijt is. Maar ik vond het wel zorgwekkend. Wat dan ook wel weer typerend is, dat ik me zelfs na haar dood nog zorgen om haar maak.

Flinterdun porselein

Ik hoop dat ze inmiddels haar weg daar boven beter heeft weten te vinden dan ik hier op aarde. Ik voel me nog zo zoekende. Rouw maakt je breekbaar. Ik ben van nature al zo hyper gevoelig, maar nu ben ik echt flinterdun porselein. Mijn hele lijf doet er pijn van, mijn hart huilt en ik voel hoe elke traan zich een weg door mijn lijf baant.

Hoe vaak ik de eerste weken wel niet snotterend “Ik wil mijn moeder terug..” heb geroepen.. Dat kan niet, weet ik heus wel.. maar dat was gewoon het enige dat ik op sommige momenten uit kon brengen.
Mijn lief heeft zich tot een ware ‘rouw begeleider’ weten te ontpoppen, hij had het eerlijk waar niet beter kunnen doen. De kunst zat het in het er te laten zijn, mijn verdriet mocht er zijn. Elke dag weer. En elke dag weer mocht ik uithuilen op zijn brede schouder.

Relaties veranderen

Door die breekbaarheid veranderen er relaties. Het is alsof iedereen om je heen ineens onder een vergrootglas ligt.
Dat vergrootglas werkt twee kanten op, de ene kant is zij die hun liefde, tijd en begrip aan je geven. Die mensen hebben zich op hun mooist laten zien en ik ben ze zo zo ontzettend dankbaar. Maar er is ook een andere kant, en die is vrij lastig. Dat is soms even schrikken. Ook hierin moet ik opnieuw mijn weg zoeken.

Als een soort sneeuwbol is alles door elkaar geschud en langzaam maar zeker vallen alle vlokjes weer ergens neer. Ik heb boeken gelezen en mensen gesproken, maar zoals met vrijwel alles in het leven moet je ook in het rouwproces je eigen weg zien te vinden.
Het komt wel weer goed, het komt namelijk altijd wel weer goed. Is het niet linksom dan wel rechtsom. Het heeft gewoon even tijd nodig.

Ik heb geen paraplu, ik hoef geen schuilplek. Ik laat de vlokken maar gewoon op me neer dwalen. Mijn pad wordt vanzelf wel weer zichtbaar..

Lees verder.. AS