“Wat zegt de huisarts er van?”
En voor de derde keer die ochtend springen de tranen in mijn ogen. Wat ben ik toch een drama queen, een hysterisch vat vol emoties. Op dit moment voel ik me zo labiel dat ik waarschijnlijk al ga janken als iemand te luid loopt ofzo.

In de drukpers

Tegenover mij zit een vrouw in een witte jas. Ik verontschuldig me en bedank haar tegelijkertijd voor de tijd die ik op de poli in beslag neem. De ochtend begon met een dame die mijn borsten omstebeurt en op twee manieren in een drukpers heeft geplet en daarna mocht ik door naar een radioloog die met een echo ook nog even ging kijken.

Drie keer heb ik me uit en weer aan moeten kleden maar ook drie keer werd ik ontzettend vriendelijk en met begrip behandeld. Maar ondanks dat iedereen een en al vriendelijkheid was voelde ik me een enorme aansteller. Er komen hier vrouwen die echt ziek zijn en ik zit hier te jammeren om een plekje van niks.

“De huisarts denkt dat het niets ernstigs is, dat het een oppervlakkige ontsteking in de huid is. En het meeste van mij denkt dat ook wel hoor.. maar het zit er al een paar weken en ergens in mijn hoofd tutert zo’n stemmetje overal dwars doorheen.. Ja niets ernstigs.. net als spierpijn! En 3 weken later zat je moeder in een urn!!“

Te vroeg

De hypochonder in mij is bijna 2 jaar geleden opgestaan en hoewel ze zich de laatste tijd aardig koest wist te houden was dit gewoon helemaal haar ding. ‘Oehhh een vaag plekje op je borst.. al weken!! Jij gaat dood! Bedenk maar alvast wie je op je uitvaart wilt’

Ik was niet zo, ooit was ik fearless. Ooit kon ik de hele wereld aan, leefde ik alsof de dood niet bestond.

Dat de dood ook wel degelijk mij een keer zal opzoeken kwam ik in 2001 achter. Hij stond toen gewoon ineens middenin mijn woonkamer, zonder zwarte cape en zonder zeis in zijn hand.. wel in een zachtblauwe longsleeve en jeans met in zijn hand een pistool. Maar blijkbaar was ie te vroeg. Doei.

De uitvaart

Destijds heb ik wel gelijk mijn complete uitvaart geregeld, muziek, bloemen, genodigden.. alles. Mijn adhd brein heeft er alleen wel voor gezorgd dat die wilsbeschikking is opgeruimd om nooit meer het licht te zien. Ik kan je met alle wil van de wereld echt niet vertellen waar die gebleven is. Compleet nutteloze actie geweest dus, maar t idee was leuk.

Jarenlang heb ik me er niet zo mee bezig gehouden totdat mijn moeder overleed. Toen heb ik wederom het een en ander op papier vast gelegd. Adressen, wachtwoorden.. muziek.

Of nou ja.. die muziek heb ik niet echt opgeschreven maar meer met een vriendin over gesproken. Echter lopen alle verbindingen in haar hoofd net als in t mijne ook niet geheel tussen de lijntjes en is er de kans dat de aanwezigen ipv het gevoelige Viva Forever ineens Spice up your life door de speakers horen galmen. In dat geval, sta op en dans.

Ik ga er ook vanuit dat ze zoals afgesproken mijn rouwkrans het publiek in gooit om te zien wie de volgende is en dat ze in haar speech nog even benoemd dat mijn paardenstaart vanwege onduidelijke redenen altijd over mijn linkerschouder hangt.. euh.. hing.

Het is stom he, om na te denken over dit soort dingen. Zo veel mensen die het niet doen.. maar als er 1 ding in het leven is waar we allemaal zeker van kunnen zijn..

Gerustgesteld

De vrouw kijkt me vriendelijk aan en vraagt naar mijn moeder. Ze doet nog een lichamelijk onderzoek, stelt wat vragen en eindigt met de vraag of ik genoeg gerustgesteld ben.

Dat ben ik. Alle resultaten zijn goed. Ik ga nog niet dood, althans, niet nu aan borstkanker. Wel ooit.. maar hopelijk pas als ik de 93 aangetikt heb en gevallen ben omdat ik met mijn grote teen ben blijven hangen in t wieltje van mijn rollator.. ofzoiets.